en sian cxambron kaj fermas la pordon
malantaux si)

NORA (kun frenezaj okuloj, palpas cxirkauxe, kaptas la domenon
de _Helmer_, volvas gxin cxirkaux sin kaj flustras rapide,
rauxke kaj intermite). Lin neniam plu vidi. Neniam. Neniam. Neniam.
(jxetas la sxalon sur la kapon) Ankaux neniam plu vidi la infanojn.
Ecx ne ilin. Neniam; neniam. -- Ho ve, la glacifrosta, nigra akvo.
Ho, la senfunda --; tio --. Ho, se nur estus finite. -- Nun li havas
gxin; nun li gxin legas. Ho ne, ne, ankoraux ne. Torvald, adiaux,
vi kaj la infanoj --

(Sxi volas kuri eksteren tra la antauxcxambro; samtempe
_Helmer_ abrupte malfermas la pordon de sia cxambro kaj staras
tie kun malfermita letero en la mano.)

HELMER. Nora!

NORA (krias lauxte). Aj --!

HELMER. Jen kio? Cxu vi scias, kion diras tiu letero?

NORA. Jes, mi scias. Lasu min iri! Lasu min eliri!

HELMER (retenas sxin). Kien vi volas?

NORA (provas liberigi sin). Vi ne savu min, Torvald!

HELMER (ekskuita stumblas malantauxen). Vero! Estas vero kion li
skribas? Terure! Ne, ne; ne eblas ke tio estu vero.

NORA. Estas vero. Mi amis vin super cxio en la mondo.

HELMER. Ba, ne prezentu stultajn evitemajn respondojn.

NORA (pasxon pli proksimen). Torvald --!

HELMER. Vi malfelicxiga, -- kion vi entreprenis!

NORA. Lasu min foriri. Vi ne portu tion por mi. Vi ne prenu tion
sur vin.

HELMER. Neniu komediajxo. (sxlosas la pordon de la
antaux-cxambro) Tie cxi vi restu kaj estu responda pri viaj faroj.
Cxu vi komprenas, kion vi faris? Respondu! Cxu vi komprenas?

NORA (rigardas lin sendeturne, kaj diras per rigida esprimo).
Jes, nun mi komencas gxisfunde kompreni.

HELMER (marsxas tien kaj reen). Ho ve, al kia teruro mi vekigxas.
En cxiuj tiuj ok jaroj, -- sxi, kiu estis mia plezuro kaj fiero, --
hipokrita, mensogema, -- ankoraux pli terure, krima! -- Ho, la
senfunda abomenajxo kasxita en tio! Fi, fi!

(_Nora_ silentas kaj rigardas lin sendeturne.)

HELMER (haltas antaux sxi). Mi devus esti suspektinta, ke io tia
okazus. Mi devus esti antauxvidinta tion. Cxiujn tiujn facilanimajn
principojn de via patro --. Silentu! Cxiujn tiujn facilanimajn
principojn de via patro vi heredis. Neniun religion, neniun
moralon, neniun devosenton --. Ho ve, kiom mi estas punata por
indulgi lin. Por vi mi tion faris; kaj tiel vi rekompencas min.

NORA. Jes, tiel.

HELMER. Nun vi ruinigis mian tutan felicxon. Vi perdigis al mi
mian tutan estontecon. Ho, estas terure pripensi. Mi estas su