En toen hij langzaam nederzonk in de aarde,
Brak uit het oog, van wie hij 't aanzijn gaf,
Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde;

En allen wendden 't weenend aanschijn af,
Geloovend, dat hun God een weerzien spaarde,
Omdat ze 't innig wenschten, en zoo straf
Een God, die scheidt, zich hun niet openbaarde:

De grijze, die zijn dorpje nooit verliet,
Had daar gezwoegd, bemind, en liet er 't leven;
Waarom hij leven moest, dat wist hij niet:

Gij waant u, zwerver, boven hem verheven....
Wat deedt gij, zoo de dood u nederstiet,
Dan leven, laten leven, leven geven?

LXII

EENZAME EIK

Hij is: zijn armen zeegnen stilte en duister,
Die eeuwig woonden rond den reuzestam;
En in de wolken wiegt in pracht en luister
Een meir van loof, het graf der bliksemvlam.

De profecij der eeuwen, hoor! zij ruischt er
Door 't bochtig hout, dat ketterzang vernam
En stil gebed en vloek en zoet gefluister;
En 't klimveil rankt om spichtig mos en zwam.

En tusschen wortelknoest en stronk, die boren
Het hart der aard, knaagt vrij de schuwe muis;
De meerl laat ver omhoog haar liedren hooren.

Wiens houwen zwicht ge eens, stortend met gedruisch?
Wien, eik! zult ge op de waterbanen schoren....
Welk honderdtal wordt gij ten doodekluis?

LXIII

DE ADELAAR

En 't schaarsch struweel, dat gretig naar mij hield
Zijn duizend groene vingren uitgestoken,
Heeft mij verslonden, waar 't van loovers krielt
En bijtende elzen, die het aanschijn strooken

Met rasp en tand, door martelzucht bezield;
Toen, uit de ruwe omarming losgebroken,
Viel 'k aan den hoogen bergzoom neergeknield,
En zag in diepte en damp het dal gedoken.

Maar ver omhoog, aan 't eindloos-effen zwerk,
--Een zwarte ster in blauwe lucht--hangt zwevend
Een adelaar op breeden dubbelvlerk....

En plots de wieken in de breedte revend,
Stort hij, gelijk de dood op menschenwerk,
Op wat niet is te zien, in de' afgrond levend.

LXIV

VLOED

De dag verdween in tranen: regen gudst
Langs rots en ruigte, en klettert op de paden--
Wat stuit de golf, die langs de bergen klutst,
En breekt door 't woud, met rots en woud beladen?

De stroom zwelt aan, en bruist en schuurt ontrust
Den boord, die valt, om straks het hoofd te baden
In 't vochtig, vratig graf, dat Judaskust,
En zwelgt de bloemen, met een kus verraden.

Ik zie de dorre schelven aangegrepen
Door 't schuimend diep--als wolken wit en grauw--
En zie het rund al loeiend medesleepen...