over mij gebogen.

Hij lacht mij aan, ontplooit de wieken wijd...
Ik hoor een sluimerende melodie,
En weet niet, wat mij lood-zwaar viel op de oogen....

LXXXIII

DE STROOMVAL

Gelijk wanneer men de armen strekt, en schrijdt,
En ziet, maar zonder zien, en denkt aan spoken,
--Die zijn, waar niets is, en wier schaduw glijdt
In 't Niet, als iets, wat licht geeft, wordt ontstoken,--

Zoo is het nacht. Een schal klinkt wijd en zijd,
Daar waar des daags men ziet den stroom-val koken,--
Een dof gegrom van bruisend rotsen-strooken
Dreunt, met het klaatren als in worstelstrijd.

En 't is, of 't spattend schuim, den nacht besproeiend,
Met bleeken glimp het zwoele duister splijt....
Daar knalt de donder, 't donderen ten spijt

Des stroom-vals, over kolk en afgrond loeiend--
En bij de schelle schicht, die 't zwerk door-snijdt,
Prijkt daar de waterval, in zilver gloeiend.

LXXXIV

DORPSDANS

De vedel zingt, waar roos en wingerd-ranken
Verliefd omhelzen 't huis des akkermans,
En gloeien in den avond-purper-glans,--
En twintig menschen rijzen bij die klanken;

Het avond-maal heeft uit: van disch en banken
Verdween der jonkheid blij geschaarde krans,--
De vlugge voeten reien zich ten dans,
En de arm buigt om de leesten heen, de slanken:

Daar tripplen zij en stampen naar de maat,
Terwijl de kroezen op den disch rinkinken,--
En naar de wangen stijgt het vroolijk bloed:

Den oude, die daar op den dorpel staat,
Ziet men de vreugd uit lachende oogen blinken,
Tevreden, dat hij leeft, en leven doet.

LXXXV

AVONDGROET

Vaarwel, vaarwel, gij, zon, die ondergaat
In purpren vlammen-zee en gouden verven!
Ik zie u niet meer in de bergen sterven,
Waarop het donker woud te pronken staat!

Vaarwel, vaarwel nu, die de bloemen baadt,
Gij, stroomen! Ook uw aanblik zal ik derven,
En rotsen, die mij langs uw voet zaagt zwerven:
Verheven waereld, die ik thans verlaat!

De schoot der vlakte in effen-groen gewaad
Begeert me.... en zal mijn liefde niet ontnerven:
Zij leeft in u, voor wie mijn boezem slaat.

Kon schoonheid in mijn hart een plaats verwerven....
Denkt gij, Natuur, dan, dat die u ontgaat?
Gij zult met mij, en met mijn zang, er sterven!

LXXXVI

NACHT

't Is zomer-nacht. De glinsterende stoeten
Der starren wijken rondom, eindloos-diep;--
't Was, of de stilte plechtig tot mij riep:
"Bid! op de starren rusten Godes voeten!"....

Ik weet, ik weet niet, wie de wereld schiep,