as.

JANJO. Forrapidu, Kriscxjo!

KRISCXJO. Sxi jam atingis la sxtuparon.

JANJO. Ni estos perditaj.

KRISCXJO. Nenia dangxero. (Marto envenas.)

MARTO. Kriscxjo en mia domo? For de tie cxi! Jen la pordo antaux vi.

KRISCXJO. Malantaux mi gxi estas, sed antaux mi estas la fama Marto
de botisto, kaj jen staras Kriscxjo, fiancxo de sxia zorgatino, juna
kaj brava forgxisto. Via bofilo vi ja povas nomi lin.

MARTO. For el mia cxambro, sentauxgulo!

JANJO. Iru tuj, Kriscxjo, ne disputu kun sxi.

KRISCXJO. Ni farigxu de nun geamikoj, Marto mia, cxar mi ne plu
malhelpos vin gajni la kvincent talerojn; ilin vi tiel lerte havigas
al via Esko.

MARTO. Malbenita viro, cxu vi ne foriras de tie cxi?

JANJO. Obeu min, Kriscxjo!

KRISCXJO. Infero vin englutos pro tiuj kvincent taleroj. Baldaux nia
tuta parohxo kaj multaj najbaraj parohxoj resonos de la kanto, kiun
mi nomos: "Marto de botisto." (Foriras. Marto jxetas boton post
li.)

MARTO. Fulgulo!

ESKO (el la subtegmenta cxambro). Kia bruo tie malsupre?

MARTO (al Janjo). Malspritulino! Cxu mi ne malpermesis vin
komunikigxi kun li?

JANJO. Kion fari? Mi ne invitis lin.

MARTO. Fermu la busxon kaj donu la trikajxon el viaj ungegoj. Cxu ecx
unu colon gxi longigxis hodiaux? For! Rapidu al la kampo por sarki
kaj resendu Tobion. (Janjo iras.) Kion vi faras tie supre?

ESKO (en la subtegmenta cxambro). Nu, mi vestigxas por la
edzigxofesto, kiel estis ordono.

MARTO. Rapidu do, testudo! Baldaux alvenos la kantoro kaj Micxjo.

ESKO (supre). Tuj mi estos preta; mi jxus surprenas la pantalonon de
la patro.

MARTO (aparte). Bone mi scias, ke tiu edzigxvojagxo ree kauxzos multe
da ridfamoj; cxar li estas stultulo, obstina kiel maljuna bovoviro
kaj celtabulo de cxiu sxerculo. Certe mi, Dio tion scias, lauxpove
klopodis lin eduki, cxu per konsiloj cxu per vipo, sed cxio estis
vane: alportita akvo ne restas en la puto.--Ivaro ankoraux ne sxajnas
esti hejme kaj jam hieraux li ekiris vilagxon, la idacxo; sed sciu,
mi estas ree moligonta vian dorson, atendu nur! Oni devas fari
sian eblon. La krimo postulas punon, cxu gxi edifas aux male; la puno
devas sekvi.--Du filojn mi posedas: unu estas naivegulo, la dua
kaptita de malvirto, de loko al loko dibocxeme vagadas. (Tobio venas.)

TOBIO. Vi jam revenis, Marto. Kion diris la kantoro?

MARTO. Kion li diris! Jen mi devas kuri cxien, dum vi sidas hejme,
kiel pik-aso, indiferenta pri cxio.

TOBIO. Nu, Marto, tio ja okazis la