kaj
piedojn, koron kaj brakojn de _Jan Norris_ tiel kiel li faras. Pro
granda afero mi estas en tiu cxi urbo -- ni volas fari heroajxon pri
kiu la Antverpenaj idoj kantu ecx ankoraux post ecx post cent jaroj.
Por spioni pro tio, mi estas vestita per tiu cxi vestacxo, en
germanaj vastegpantalonoj anstataux en zeelandaj sxipistpantalonoj.
Nun auxskultu, _Myga_. Mi estis apud la kajo fininta miajn aferojn
kaj sciigxinta, ke kvar galeroj de _Spinola_ hodiaux matene maren
iris por kapti la Nigran Galeron, plue bedauxrinde mi eksciis, ke
patro _Michael_ mortis, ekzakte studis la lastan gxenovan sxipon,
_Andrea Doria_, kiu estas tie cxi ankrigita, pro la konstruadmaniero,
kaj dum tio venis la vespero. Tage jam ofte kasxe mi rigardis al via
fenestro, karulino, sed ne trovis unu minuton por sxteliri al vi, cxar
kelkaj homoj observis min. Mi do intencas atendi la mallumon -- mi ja
havas la domsxlosilon -- kaj malrapide vagas tra la stratetoj, gxis
antaux lumigita drinkeja pordo mi decidas, atendi sidante la nokton
kaj apude atenti la konduton de la popolo kaj de la fremduloj -- pro
mia afero, komprenu! -- Bone, mi eniras la tavernon, demandas botelon
da vino kaj eksidas al la tablo, apogante la kubutojn, kvazaux la
tuta mondo estus mia kaj mi ne estus en dangxero kaj zorgo pri la
bedauxrinda _Myga_, kies patro mortis dum mia foresto. Cxirkaux mi
estas bruego kiel dum la Babilona turkonstruo. Germanoj, burgundoj,
hispanoj, italoj, nederlandoj parolacxas kaj malbenas kaj krias, cxiu
estajxo en sia lingvo, kaj drinkas cxiuj sammaniere. Cxiu tablo kaj
angulo estas okupitaj, kaj nur apud mi du segxoj estas neuzataj. --
Jen venas du arogantuloj, mi ilin konas bonege, la unu estas la estro
de _Andrea Doria_, la alia estas lia leuxtenanto. Ili pasxas super la
tablojn kaj benkojn kaj eksidas apud mi. Mi ankaux volonte lasas al ili
sidlokon, cxar ekkoni ilin estas tre valore por mi, kaj cxiun vorton
parolatan de ili mi zorgeme pesas. Sed mi agas kvazaux neniam mi estus
vidinta ilin, metas kiel dormeme la kapon sur la du brakojn kaj atentas
nenion en la mondo, sed la orelojn mi malfermegas. Nun la du italacxoj
mendas vinon, kaj la plej juna, la leuxtenanto cxirkauxprenas la
koksojn de la servistino. Sed la alia tute mizere kaj melankolie
rigardadas, kvazaux lia petroselo estus hajldetruita; -- mi preskaux
priridis lin; sed pro la jxuro de la geuxzoj; ne estis okazo por
ridi! Nun la vortoj estas intersxangxataj, kaj komence oni nature nur
p