ne estis tiu de _Jan Norris_. Sur ambaux
bordoj malsupren de la rivero flugis la alarmsignaloj; sed
sensukcesaj estis cxiuj penadoj de la boatoj elsenditaj de cxiuj
sxipoj ankrigitaj antaux Antverpeno.

Cxu _Jan Norris_ estis savinta sin? Cxu li mortis en la ondoj?

Kiu povis diri tion?

Sed kiom _Myga van Bergen_ en sia angulo auxskultante levis la kapon,
auxdante, ke la geuxzo estis disiginta la ligilojn kaj saltinta de la
sxipo!

* * * * * * *

La mateno krepuskis, sed gxi ne donis sciigon pri la forkurinta
akvogeuxzo.

Sur la ferdeko de _Andrea Doria_, _Leone della Rota_ pasxis kaj
repasxis, la brakojn kruciginte super la brusto, kaj murmuretis:

"Se nur li ne estus dirinta gxin! Li mortos per mia kulpo -- ho
Antonio, bedauxrindulo! Li antauxdiris gxin: mi estro de la _Andrea
Doria_, li -- li kadavro sur la marfundo."

La leuxtenanto ekstaris.

"Sed _Leone_ -- cxu ne eble baldaux -- eble morgaux -- postmorgaux la
sama sorto estos certa al vi? Kiu timas la morton? Morto estas pereo!
-- vivu la vivo. -- Jen venas la suno, libere mi denove spiras. -- la
sangaj nebuloj falas de miaj okuloj! Kun fajra sirakusa vino mi
trinksalutos la matenon, ecx se gxi estos la lasta, kiun mi
rigardos!"

La sxipa knabo alportis plenan pokalon de la bonega trinkajxo.

_Leone della Rota_ levis gxin kontraux la ardanta sunglobo,
malplenigis gxin per unu ektrinko kaj jxetis la glason malproksimen
en la riveregon: metante la piedon firme sur la plankon:

"Estro sur _Andrea Doria!_" li diris, kaj apenaux auxdeble li
dauxrigis: "Estro de _Andrea Doria_, kaj _Myga_ -- la krono de la
virinoj de Flandrujo -- mia -- mia!" -- --

V.

Febraj songxoj.

La trian fojon post la nokto, en kiu la garnizono de la
fortikajxeto _Liefkenhoek_ estis auxdinta la kanontondron de la Nigra
Galero kaj de la _Immacolata Concezione_ kaj la aerenjxeton de tiu
cxi sxipo, la vespero malsuprenigxis senventa kaj nekutime varma.
Veterospertuloj pretendis, ke plej baldaux estos multa negxo, kaj
versxajne ili estis pravaj. Post kiam la suno frumatene estis
levigxinta hele al la cxielo suficxe klara, gxi estis kasxinta sin
cxirkauxe je tagmezo en grava griza nubaro. Tiu nubaro estis pli kaj
pli kuntirinta sin, kaj dum la vespero gxi pli kaj pli malaltenigxis
sur la urbon Antverpeno, sur la teron, riveron kaj maron.

Ree ni trovas nin sur la gxenova sxipo _Andrea Doria_ en la kajuto de
la estro.

La plafona lampo jxetas la rugxetan lumo