ante! kaj
jen -- denove estas tiu malbenegita melodio, la tombokanto de la
potenco kaj estimo de Hispanujo -- paf, paf, sxparu do vian pulvon,
vi per gxi ilin do ne eksigos -- jes, jes, pafu nur, pafu, la kanto
nur des pli lauxte sonas! Ho diablo, oni gxin jam parkere lernis."

En la pafilegtondron kaj la sonon de la nederlandaj trumpetoj zumis
la kapitano _Jeronimo_:

"De Oranujo princo
Mi estas sen ofend'.
Hispanan mi la regxon
Estimis cxiutemp'."

Li ne jam finis, kiam kuglo falegis apud li en lian kompanion kaj
teren faligis de gxi ses virojn, mortigitajn aux vunditajn. De la
gxenova galeono estis forpafita tiu kuglo; _Jan Norris_ sur la
ferdeko komencis pafi preterveturante la fortikajxeton _Liefkenhoek_.
La fortikajxeto tuj fortege respondis, sed nur malmulte malutilis la
geuxzojn.

Sur la ferdeko de _Andrea Doria_ staris apud la amato _Myga van
Bergen_.

Sxiaj okuloj brilegis; la kugloj de la hispanoj sxin tute ne gxenis.
Super la kapoj de la gefiancxoj flirtis venke la geuxza flago, la
flago de _Spinola_, malsupren sxirita, kusxis sub la piedoj de ili
ambaux.

"Ankoraux plenan sxargon, kunuloj! Pafu! pafu! -- pafu! por honori
_Myga_'n, mian fiancxinon!" vokis _Jan Norris_, svingante la
cxapelon. "Jen la meza velstango falas en la akvon! Ne domagxe! Hoj
ho! _Myga_, dolcxa fiancxino -- libera veturo! libera veturo! Auxdu,
kiel la Nigra Galero apud _Lillo_ pafegas! Hojho! hojho! Prefere
turko ol fipapano! Libera veturo! Libera maro! Ho dolcxa, dolcxa
_Myga_, ho cxarma kara fiancxino, kiel mi amas vin!"

"Ho _Jan_, _Jan_, en tia fiera maniero neniam ankoraux fiancxino
estis almilitata! Kion vi faris por mi!"

"Ha, kio do gxi estas?" ridis _Jan Norris_. "Italan sxipleuxtenanton
mi mortigis kaj la kadavron de itala kapitano mi jxetis en la maron.
La Nigra Galero savis vin kaj min -- eterne vivu la Nigra Galero!"

"Vivu! Vivu la Nigra Galero!" gxojegis la sxipanaro sur _Andrea
Doria_, kaj antauxe maldekstre tondrigis la danksaluton la nigra
sxipo, veturante sub la muroj de la fortikajxeto _Lillo_. --

"Lasu nur", diris la kapitano _Jeronimo_ al la kunuloj, kiuj volis
forporti lin de la remparo. "Mi mortu en la vasta aero, farigxos al
mi pli facile. Adiaux kunuloj, adiaux al vi cxiuj -- kaj kondutu bone.
Mi vidas cxirkaux mi nur junajn, junecajn vizagxojn, kunuloj, mi
deziras al vi pli da felicxo, ol atingis la pasinta armeo. Ni faris
nian devon, -- fosu nur sur la kampo de _Jemmingen_, sur la
_