n tra la kajuto, sur la
armilojn, kartojn al la parioj, sur la plankon, sur kiu la sangaj
tukoj kusxas, sur la kusxejon, sur kiu _Antonio Valani_ gxemas en la
vundfebro kaj fantazias, sur _Myga van Bergen_ genuantan apud la
malsupera parto de la kusxejo, sur la leuxtenanton _Leone della
Rota_, kiu staras apud la kusxejo de la mortanta amiko kaj vagigas
rigardojn sovagxajn kaj strangajn de la vundito al la rabita
junulino.

Je tagmezo _Leone della Rota_ akceptis kun indiferenteco la vortojn
de la admiralo _Spinola_ kaj de la guberniestro de Antverpeno, ke la
forkuro de la margeuxzo estas diabla faro, kaj li -- _Leone_ --
estas kulpa pri tio. Kun indiferenteco iomete pli malgranda li
auxdis, ke -- pro manko de iu pli bona -- la supera komando de la
galeono _Andrea Doria_ estos konfidata al li por la entrepreno
de la sekvanta mateno.

Pri la knabino sin trovanta je la bordo nek la guberniestro nek la
admiralo estis sin informintaj. --

Kun multaj laboroj sur la sxipo kaj sur la tero por la leuxtenanto
estis pasinta la tago, nur malmultajn momentojn li estis povinta
dedicxi al la mortanta amiko. Sed sur la sxipo kaj sur la tero --
cxie sekvis la junan gxenovanon la portreto de la bela flamlanda
knabino, kiun li tenis kaptita sur sia sxipo, kiu negardita kaj
nedefendita estos fordonita al lia arbitro, kiam -- la amiko estos
mortinta. Kvankam komence li penadis forcxasi cxiujn tiajn pensojn,
tamen cxiam denove ili sin trudis al li; neniamaniere li povis
forkuri de ili, kaj baldaux li tute cxesis batali kontraux ili. En
sia malespero la cxarma knabino sxajnis al li nur des pli dolcxa,
inter liaj sxipanoj kaj militistoj, en la armilejo, en la
antauxcxambro de la admiralo, en la stratetoj de la urbo sxi estis en
lia animo, genuanta kun torditaj manoj en la kajuto sur la _Andrea
Doria_. La pasio plej sovagxa ekbrulis en helaj flamoj kaj per la
plej sovagxaj sofismoj li penadis subpremi la kontrauxstarantan
konsciencon.

Kiom ankaux utilus al Antonio, se li, _Leone_, resendus la knabinon
de la sxipo al la tero?

Nun _Leone della Rota_ revokis al si la momentojn, kiam li estis
tenanta la gracian korpon de la knabino en la brakoj, kiam li estis
portanta la svenantan knabinon tra la fumo, tra la stratetoj. La
vento tiam blovis en lian vizagxon la blondajn buklojn de la
junulino. --

"Ne, ne, ne, _Antonio Valani_, via rajto pri la bela rabajxo
finigxas kun via vivo! Milita rajto, _Antonio Valani_, deprenu la
flagon kaj mall