et
spoed naar het terrein.
O! Geliefde wederhelft, kinderen en bloedverwanten, hoe stond ik verbaasd
toen ik met de aap door de stad reed. Wat een stad! wat een stad! Medemblik
is er niets bij; door de Kalverstraat reden we als op fluweel en
Koomenijswinkels, zoo als ik ze nog nooit heb gezien maar voor Medemblik is
de onze niet onverwerpelijk als zijnde pas nieuw geverfd en goed
onderhouden.
Ik keek mijn oogen uit, wegens de afwisseling der gezichten en dieverse
winkels die ik U later zal beschrijven mondeling sweer tehuis zijnde.
Eindelijk hielden wij stil voor een groot gebouw met variabele torens. Ik
dacht dat het een klooster of een groote kerk was, maar Nadaniel zei: 'tis
het nieuwe Museum en ik geloofde het.
Voor de ronde poort staan twee brandspuithuisjes die gebruikt worden om de
menschen in en uit te laten. Een ander klein huisje "Kiosk" noemen ze het,
is er dicht bij gezet tot gemak van de bezoekers om kaartjes te nemen. Ik
betaalde 50 cents, goedkoop he! en mocht naar binnengaan. Nadaniel haalde
zijn portret uit den zak zei "Pers" betaalde niemendal en ging ook naar
binnen. Waarom hij "Pers" zei begreep ik niet, evenwel nu ben ik er achter.
Eerst zag ik een groote steenen gang een verwulft zoo als wij in de kelder
hebben, maar veel mooier en grooter. O! waarde bloedverwanten welk een
frische lucht kun je daar opdoen, ik ben er drie of vier maal heen en weer
geloopen alleen wegens de frisschigheid. Een paar dames en heeren hoorde ik
zeggen, "'t tocht hier verschrikkelijk", maar dat waren zeker menschen met
rumatiek of verkoudheid, aan de rechterzijde zag ik door een deur een
binnenplaats vol wonderlijke dingen, gedrochten als tante Jet, haar neef en
nicht, medegebracht uit de Oost.
Vazen met draken er op en allerlei rare dingen. Voor de deur zat een man
aan een draaiding. Nadaniel liet zijn portret zien zei "Pers" en ging op de
binnenplaats; ik moest 25 cent betalen omdat ik er in wou. Ik dacht 't
wordt duurder want ik had pas een halve gulden betaald en nu al weer 1/4;
maar ik wou de tentoonstelling nu eenmaal zien en keek op geen geld. Om u
al die vreemde dingen te beschrijven is een zaak van onmogelijkheid, alleen
zeg ik u, nademaal 't voor u belangrijk is, dat de Prins van Weels ze
betaald heeft, een zaak die gelukkig is voor Amsterdam, want de Prins van
Weels heeft ruim zooveel geld als deze gemeente, zegt Nadaniel.
Wanneer gij nu denkt geliefde kinderen en waarde vrouw dat dit de
Tentoonstel
|