um est uoluisse praua,
potuisse miserius est, sine quo uoluntatis miserae langueret effectus.
Itaque cum sua singulis miseria sit, triplici infortunio necesse est
urgeantur quos uideas scelus uelle, posse, perficere." "Accedo," inquam,
"sed uti hoc infortunio cito careant patrandi sceleris possibilitate
deserti uehementer exopto." "Carebunt," inquit, "ocius quam uel tu forsitan
uelis uel illi sese aestiment esse carituros. Neque enim est aliquid in tam
breuibus uitae metis ita serum quod exspectare longum immortalis praesertim
animus putet: quorum magna spes et excelsa facinorum machina repentino
atque insperato saepe fine destruitur, quod quidem illis miseriae modum
statuit.

Nam si nequitia miseros facit, miserior sit necesse est diuturnior nequam;
quos infelicissimos esse iudicarem, si non eorum malitiam saltem mors
extrema finiret. Etenim si de prauitatis infortunio uera conclusimus,
infinitam liquet esse miseriam quam esse constat aeternam." Tum ego: "Mira
quidem," inquam, "et concessu difficilis inlatio, sed his eam quae prius
concessa sunt nimium conuenire cognosco." "Recte," inquit, "aestimas. Sed
qui conclusioni accedere durum putat, aequum est uel falsum aliquid
praecessisse demonstret uel collocationem propositionum non esse efficacem
necessariae conclusionis ostendat; alioquin concessis praecedentibus nihil
prorsus est quod de inlatione causetur. Nam hoc quoque quod dicam non minus
mirum uideatur, sed ex his quae sumpta sunt aeque est necessarium."
"Quidnam?" inquam. "Feliciores," inquit, "esse improbos supplicia luentes
quam si eos nulla iustitiae poena coerceat. Neque id nunc molior quod
cuiuis ueniat in mentem, corrigi ultione prauos mores et ad rectum
supplicii terrore deduci, ceteris quoque exemplum esse culpanda fugiendi,
sed alio quodam modo infeliciores esse improbos arbitror impunitos, tametsi
nulla ratio correctionis, nullus respectus habeatur exempli." "Et quis
erit," inquam, "praeter hos alius modus?" Et illa: "Bonos," inquit, "esse
felices, malos uero miseros nonne concessimus?" "Ita est," inquam. "Si
igitur," inquit, "miseriae cuiuspiam bonum aliquid addatur, nonne felicior
est eo cuius pura ac solitaria sine cuiusquam boni admixtione miseria est?"
"Sic," inquam, "uidetur." "Quid si eidem misero qui cunctis careat bonis,
praeter ea quibus miser est malum aliud fuerit adnexum, nonne multo
infelicior eo censendus est cuius infortunium boni participatione
releuatur?" "Quidni?" inquam. "Sed puniri i