ni nun volas fari. Hodiaux ni acxetis "La
Gubernian Gazeton". La acxetsumo ne prezentis malfacilajxon. Sed
-- (turnas sin al Rosmer) Jes, nun mi venas al mia vera misio al vi.
Estas la estrado, -- la jxurnalista estrado, kiu mankas al ni,
komprenu. -- Diru, Rosmer, -- cxu ne vi pro la bona afero sentus vin
vokata por transpreni gxin?

ROSMER

(preskaux terurigata) Mi!

REBEKKA

Sed kiel povas vi pensi tiajxon?

KROLL

Ke vi timas la popolajn kunvenojn, kaj ne volas nudigi vin al la
traktado, kiu _tie_ prezentigxas, estas ja suficxe kompreneble. Sed
la pli retirita agado de redaktoro, aux, por pli gxuste diri --

ROSMER

Ne, ne, kara amiko, ne petu min pri tio cxi.

KROLL

Mi mem volonte sxatus eksperimenti ankaux en _tiu_ flanko. Sed estus
tute nefareble por mi. Mi estas jam antauxe tiom sxargxita de
sennombraj farendajxoj --. Vi, kontrauxe, kiu ne plu premigxas de iu
publika ofica laboro, -- Ni aliuloj kompreneble helpos vin laux
ebleco.

ROSMER

Mi ne povas, Kroll. Mi ne tauxgas al tio.

KROLL

Ne tauxgas? La sama vi diris, kiam via patro havigis al vi la
pastorecon --

ROSMER

Mi pravis. Tial mi ja forlasis gxin.

KROLL

Ho, se vi farigxos same bona redaktoro, kiel vi estis pastro, ni
estos kontentaj.

ROSMER

Kara Kroll, -- mi nun diras al vi fojon finan, -- mi ne faros.

KROLL

Nu, sed vian nomon vi tamen pruntedonu al ni?

ROSMER

Mian nomon?

KROLL

Jes, ecx nur la nomo Johannes Rosmer estos gajno por la gazeto. Ni
aliuloj ja nur valoras kiel tipaj partianoj. Mi mem estas ecx
elkriita kiel acxa fanatikulo, mi auxdas. Tial ni ne povas esperi,
sub propra nomo, havigi al la gazeto akcepton inter la misgviditaj
amasoj. Vi, kontrauxe, -- vi cxiam tenis vin ekster la lukto. Via
milda, honesta animo, -- via alta pensmaniero, -- via senriprocxa
honesteco estas konata kaj taksata de cxiuj en niaj rondoj. Kaj la
estimo kaj respekto, kiujn via antauxa pastra ofico donas al vi! Kaj
fine la honorinda familia nomo!

ROSMER

Ho la familia nomo --

KROLL

(montras al la portretoj) Rosmeroj de Rosmersholm, pastroj kaj
oficiroj. Alte konfiditaj publikaj oficistoj. Seneraraj honestuloj
cxiuj, -- familio, kiu nun baldaux du jarcentojn sidas cxi tie kiel
la plej eminenta en la distrikto. (metas la manon sur lian sxultron)
Rosmer, -- vi devas al vi mem kaj al la tradicioj de via parencaro
kuniri kaj defendi tion, kio estas gxis nun akceptita en nia socio.
(turnas sin) Jes, kion _vi_ di