uraj parolturnigxoj. Cxu pri la senkulpeco? De
kie mi prenu _gxin_?

ROSMER

(peze) Jes, jes, -- la senkulpeco.

REBEKKA

La senkulpeco, jes. En gxi estas la felicxo kaj la gxojo. Estas ja
_tiu_ dogmo, kiun vi volis vivigi en cxiuj tiuj estontaj nobelaj
homoj --

ROSMER

Ho, ne memorigu min pri _tio_. Estis ja nur duono de revo, Rebekka.
Tro rapida ideo, pri kiu mi mem ne plu kredas. -- La homoj ne lasas
sin nobeligi de ekstere.

REBEKKA

(mallauxte) Ne tra la silenta amo, cxu?

ROSMER

(penseme) Jes, -- estas ja _tio_ kio estus la granda, la plej belega
en la tuta vivo, mi pensas. -- Se tiel estus. (tordas sin en
maltrankvilo) Sed kiel mi scios pri tio? Gxisfunde?

REBEKKA

Vi ne kredas min, Rosmer, cxu?

ROSMER

Ho, Rebekka, kiel _povas_ mi plene kredi vin? Vin, kiu kasxadis kaj
sekretigis tiom ege! -- Nun vi malkasxigas tion kroman. Cxu kusxas
celo sube, -- diru malkasxe. Cxu vi eble volas tiel ion gajni. Mi
deziras ja fari por vi, kion mi povas.

REBEKKA

(tordas la manojn) Ho, tiu mortiga dubo --! Rosmer, -- Rosmer --!

ROSMER

Jes, cxu ne terure? Sed mi ne povas malhelpi. Neniam mi transvenos
por liberigi min de la dubo. Neniam scios certe, ke mi havas vin en
plena kaj pura amo.

REBEKKA

Sed cxu ne estas io interne en vi mem, kiu atestas, ke okazis
transformo! Kaj ke la transformo okazis pere de vi, -- pere de vi
sole!

ROSMER

Ho, kara, -- mi ne plu kredas pri mia kapablo transformi homojn. Mi
ne plu kredas je mi mem en kiu ajn afero. Mi nek kredas je mi nek je
vi.

REBEKKA

(rigardas lin sombre) Kiel vi do povas vivi la vivon.

ROSMER

Mi ne mem komprenas. Mi ne komprenas. Mi kredas, ke mi ne _povas_
vivi. -- Kaj mi ja ankaux ne scias pri tiu afero en la mondo por kiu
valorus vivi.

REBEKKA

Ho, la vivo, -- gxi renovigxas. Ni tenu nin al tio, kara. -- Suficxe
frue ni eliros.

ROSMER

(eksaltas maltrankvila) Do redonu al mi la kredon! La kredon je _vi_,
Rebekka! La kredon je via amo! Ateston! Ateston mi volas havi!

REBEKKA

Ateston? Kiel mi donu al vi ateston --!

ROSMER

Vi _devas_! (iras trans la plankon) Mi ne eltenas tiun solecan, --
tiun teruran malplenecon, -- tiun, -- tiun --

(Oni frapas forte sur la antauxcxambra pordo.)

REBEKKA

(eksaltas el la segxo) Ah, -- cxu vi auxdis!

(La pordo malfermigxas. _Ulrik Brendel_ envenas. Li surhavas
manumcxemizon, nigran surtuton kaj bonajn botojn ekstere de la
pantalono. Cetere li estas vestita kiel la a