n animojn. La kredo
pri la kapablo de la homa animo nobeligxi.

REBEKKA

(prenas malrapide sian sxalon, metas gxin sur sian kapon kaj diras
sinrege) Vi rericevu vian fidon.

ROSMER

Cxu vi kuragxas kaj volas -- tion, Rebekka?

REBEKKA

Jugxu morgaux, -- aux poste, -- kiam ili fisxkaptas min.

ROSMER

(metas la manon al la frunto) Estas alloga teruro en tio cxi --!

REBEKKA

Cxar mi ne volas resti kusxanta tie. Ne pli longe ol necese. Oni
devas prizorgi por retrovi min.

ROSMER

(eksaltas) Sed tio cxi, -- estas ja freneza. Forvojagxu, -- aux
restu! Mi kredas vin je via nura vorto ankaux tiun cxi fojon.

REBEKKA

Parolturnigxoj, Rosmer. Neniu malkuragxo kaj fugxo denove! Kiel povas
vi kredi min je mia nura vorto post tiu cxi tago?

ROSMER

Sed mi ne volas vidi vian malvenkon, Rebekka!

REBEKKA

Ne okazos malvenko.

ROSMER

Okazos. Neniam vi havos animon por iri la vojon de Beate.

REBEKKA

Vi ne kredas?

ROSMER

Neniam. Vi ne estas kiel Beate. Vi ne estas sub la potenco de
misgvidita vivkoncepto.

REBEKKA

Sed mi estas sub la vivkoncepto de Rosmersholm -- _nun._ Pro kio mi
kulpis, -- mi devas pentofari.

ROSMER

(rigardas sxin fikse) Cxu _jen_ vi staras?

REBEKKA

Jes.

ROSMER

(decide) Nu bone. Kaj _mi_ estas sub nia liberigita vivkoncepto,
Rebekka. Ne estas jugxisto super ni. Tial ni devas jugxi mem.

REBEKKA

(misinterpretas lin) Ankaux tio. Ankaux tio. Mia foriro savos la plej
bonan en vi.

ROSMER

Ho, en mi ne plu estas io savinda.

REBEKKA

Estas. Sed mi, -- mi estus de nun nur ia marfantomo, kiu alpendigxis
kaj retenis la sxipon, sur kiu vi velus antauxen. Mi estas jxetenda
maren. Aux cxu mi iradus en la mondo travivante kripligitan vivon?
Pensadi kaj cerbumi pri felicxo, kiun mia pasinteco forjxetus por mi?
Mi devas eligxi el la ludo, Rosmer.

ROSMER

Se vi iros, -- mi iros kune.

REBEKKA

(ridetas preskaux nerimarkeble, rigardas lin kaj diras pli malrapide)
Jes, venu, vi, -- kaj estu atestanto --

ROSMER

Mi kuniras, diras mi.

REBEKKA

Al la ponteto, jes. Gxin vi ja neniam kuragxas suriri.

ROSMER

Vi tion rimarkis, cxu?

REBEKKA

(peze kaj rompite) Jes. -- Estas tio, kio igis mian amon senespera.

ROSMER

Rebekka, -- mi nun metas mian manon sur vian kapon. (faras kion li
diras) Kaj prenas vin geedze kiel mian veran edzinon.

REBEKKA

(kaptas ambaux liajn manojn kaj klinas la kapon al lia brusto)
Dankon, Rosmer. (malkaptas lin