kaj la soleco de la
loko, la formoj nedifinitaj de la arboj, kiuj apenaux vidigxis
cxirkauxe, etendante siajn strangegajn brancxojn tra la malklaro,
kunigxis kun lia malgxojo por senordigi lian fantazion, kaj prezenti
al lia imago terurigajn fantomojn. Kvankam li ne estis nature
supersticxema, eksterordinara teruro ekplenigis lian animon, kiu, iom
post iom, superis tutajn konsolojn de la racio kaj filozofio. Nek lia
koro sin sentis libera el la timo de la mortigxo. Por ke li foririgu
tiujn cxi malagrablajn revojn, li iniciatis interparoladon kun sia
gvidanto, kiu al li rakontis la historiojn de diversaj vojagxantoj,
kiuj estis rabitaj kaj mortigitaj de friponoj en la densajxoj de tiu
mem arbaro. En la dauxro de tiu cxi rakonto, kiu neniel helpis relevi
la pensojn de nia heroo, la kondukanto sxajnigis kauxzon por
malantauxenigxi, dum nia vojiranto dauxrigis siajn pasxojn, atendante
lian realvenon post kelke da minutoj.

Pri tio li tamen trompigxis; la piedfrapado de la alia cxevalo
farigxis malplie auxdebla, kaj fine tute estingigxis. Pro tiu cxi
cirkonstanco, ektimigite, Ferdinando haltis mezvoje, kaj auxskultadis
je la plej senspira atento, sed nenio rekompencis lian auxdadon, krom
la melankolia sopirado de la arboj, kiuj sxajne antauxdiris
alproksimantan ventegon. Pro kio la cxielo kuntiris vizagxon pli
malhelan, la fulmo ekbrilis, ekruligxis la tondro, kaj la blovegado,
ekmetante gxian vocxon per grandega mugxado, deiris en superakvego.
Pro tiu cxi okazo la kuragxo de nia heroo preskaux tute neniigxis; li
ja ekperdis la povon de la pripenso, kaj sin trovis efektive
malsekigitan antaux ol, kvazaux rekonsciigxante, li elpasis el la
vojo por protektigxi inter la cxirkauxkreskantaj arbetajxoj.

Rajdinte kelkajn hektometrojn en la arbaron, li staris sub areto da
altaj arboj, kiuj lin sxirmetis kontraux la ventego, kaj tiel lokite,
li konsiligis kun si mem pri tio, kion poste li devos fari. Li
divenis, ke sia kondukinto lin estis forlasinta dum kelke da tempo,
por ke li anoncu la alvenon de unu rajdanto al rabistaro, kun kiu li
konatigxis, kaj ke li nun devos fali en la manojn al ili, se li ne
havos la felicxon eviti ilian sercxon, kaj sin eltiri el la
implikajxoj de la arbaro.

Timigite de tiuj cxi antauxsentoj, li decidis konfidi al la kompato
de la fulmotondro, kiel la malpli malbona el du okazoj, kaj
antauxeniri per ia torda vojeto gxis kiam li sin liberigos
el la arbaro. Li tial direktis la cxevalan kapon en linio