mano la monahxo tiras antauxen
sian sxnuron; cxe cxiu ekskuo svingigxas en hemirondo la aro de nun
ekbruligitaj kandeloj kaj cxiuflanken disjxetas sian sebon sur la
amasigatan homaron.

Al la barilo gxi alvenas. Apenaux li ekprenas gxin, kiam pli ol dudek
kandeloj estas al li pusxegataj, kaj de li ekbruligataj.

De tiuj aliaj, kaj de tiuj ankoraux aliaj. Cxiuflanke oni elsendas la
lumon en la plejproksiman sekcion, kaj en unu momento oni vidas tutan
brilegantan rondon. Tiel brilas la tuta Rotundo, tiel la flankajxoj.
Cxie oni vidas la brulantajn kandelojn gxoje agitatajn; kaj la vocxoj
sin levas, kiel la sono de la marbordo, kiam koleraj ondegoj brulege
rulas la sxtonetojn.

Kaj nun procesio de la pastraro rondiras la Tombon; procesio kiun la
premego de la popolo cxiu minute _cxifas_ kiel knabeto cxifus
paperon.

Sed jam tro longa la priskribo! _Du_ soldatojn ni trovas cxe la
reveno. Kial _du_? mi pensas, cxar la Pregxejego kiam ni gxin
reeniras estas kompare senhoma. Malgrandan knabon mi rimarkas, kiu
tenas per cxiu mano brulantan kandelon, kaj per siaj grandaj okuloj
nin rigardas. Plene li kredas, ke la _Sankta Fajro_ ne povas bruligi
la homan korpon. Tion kredas, kredeble, preskaux la tuta pilgrimaro!

Elirante el la Pregxejego ni tuj ekvidis kial la _du_ soldatoj.

Sxajnas kvazaux la tuta amasego estas forlasinta la Pregxejegon je la
sama momento; el kiu aro cxiu ero treege penegas sin pusxi antaux
sian proksimulon.

La Bastonegoj perdas nun sian auxtoritaton. Pro manko de spaco neeble
estas ilin movi; tial la frapado cxesas.

Forte pusxegas per la sxultroj niaj du soldatoj, kaj, cxar ili ne
sole reprezentas auxtoritaton sed ankaux estas ambaux fortuloj, ili
sukcesas malfermi vojon por _si mem_.

Sed ne por ni!

Cxi tie ni supreniras tiujn malaltajn sxtupetojn el kiuj konsistas
plej ofte orienta strato.

Sur la sxtupetoj kiel amasego!

Oni kredas ke ju pli longe brulas la kandelo des pli longe dauxros la
felicxeco de la venonta jaro; tial ni vidas virinojn per la manoj
malfacilege sxirmantajn la ankoraux brulantajn kandelojn; homojn ni
vidas el cxiu raso, kaj bone ni scias ke tie ankaux trovigxas
geinfanoj. Foje, eble mi tion imagis, sxajnas al mi ke mi auxdas la
ekkrion: "_Leprulo._"

Gutoj de akvo, ni estas dispelataj per cxiu ondolinio de la homa
Oceano.

Malproksimigxantaj mi vidas la gvidantojn. Fortege batalantaj ili
cxiam supreniras. Subite ili haltas. Unu el ili tie restas por gardi
la