montrante beletan dometon meze en
malgranda gxardeno.

Ni tien kune iris. Alproksimigxinte al la pordo la infano ekkriis
"Patrineto, Patrineto, venu: Sinjorego por viziti vin!" La pordo
malfermigxis: Jes, mi estas certa, la patrino estas la vera Suzio! Mi
etendas la manon. "Sunjo!"----Sxi min longdauxre rigardis----"Tomacxjo!"
kaj ni kisis unu la alian.

"Eniru, eniru, vi estas bonvena! Edzo! jen estas Sinjoro Tomaso, kiun
ci bone memoras."

La edzo estas alia bone memorata kunludinto. Ho! cxarmegaj horoj,
kiujn mi pasigis kune kun tiuj cxi simpluloj, kiuj ja trovis veran
plezuron min revidante. "Eble," ili diris al mi, "oni ne vin sciigis,
ke via antauxa logxejo estas acxetebla?"

Tion cxi mi ne estis auxdinta. Post kelke da tagoj mi gxin acxetis.

Baldaux mi alkondukos mian familieton por vivadi en mia amegata
naskigxejo.

Tie mi esperas ke mi finos mian teran migradon.

[_Copyright reserved._]

[_Tradukis Esp. 6266._]

LA VENTEGO (Dauxrigo).

(_Vidu la sep antauxajn Nrojn._)

AKTO I.

Sceno 2 (_dauxrigo_).

Prospero.-- Ne, knabino;
Gxi mangxas, dormas, sentojn ankaux havas
Simile je ni. Tiu cxi junulo
En sxippereo estis: pro cxagreno
Li markojn portas kiuj malbeligas
Vizagxon lian--vi, alie, povus
Nobelon en li vidi. Li, perdinte
Parencojn siajn, vage ilin sercxas.

Mirando.-- Estajxo dia povus mi lin nomi,
Cxar mi neniam vidis tiel nobla!

Prospero (_flanken_).--L'afero venas laux deziro mia:
Cxi tio Arielon liberigos
Nur post du tagoj--

Ferdinando (_ekvidante Mirandon_).--La diino
Muzike jxus lauxdita!... Mi petegas,
Bonvolu diri al mi cxu vi logxas
En tiu cxi insulo; cxu vi povus
Konsilojn bonajn al mi doni;
Sed, miri ndajxo! scii mi deziras
Cxu estas vi frauxlino.

Mirando.-- Mi, sinjoro,
Ne mirindajxo estas, sed frauxlino.

Ferdinando.--Cxielo! mian lingvon! Mi ja estus
El gxiaj parolantoj la plej alta
Se hejme nun mi starus.

Prospero.-- La plej alta?
Se l'Neapola regxo tion auxdus,
Vi kiu estus?

Ferdinando.-- Simple la auxdanto
De homo parolanta pri la regxo.
Ke li min auxdas tion