an "klik, klik" kaj, observinte
gxian rezultaton, sxi akiris la logikan opinion, ke la sama rezultato
cxiam sekvas la saman kauxzon. La bruo de teksado komencis, kaj Silas
senpripense metis la tondilon apud Eppie. Silente, kiel museto, Eppie
kaptis gxin. Tondinte la rubandon, sxi forkuris, tra la malfermita
pordo, en la kampojn, kie la sunlumo invitis sxin.

Dume Silas pensis ke sxia konduto estis pli bona ol kutime. Sed, kiam
li bezonis la tondilon, la terura okazo klarigxis. Li forkuris,
kriegante: Eppie, Eppie! kaj esploris la truegojn, en kiujn li
kredis, ke eble sxi estis falinta.... Tiam li trovis sxin,
sidante apud marcxo, gaje kunparolante sxian boteton, kiun sxi estis
uzinta kiel sitelo, por plenigi huftrueton, dum sxia nuda piedeto
komforte kovrigxis je oliv-verda slimo.

Silas, gxojega je la eltrovo de sia trezoro, ekkaptis sxin, kaj
kovris sxin je kisoj. Sed, kiam li estis alportinta sxin dome por la
necesa banado, li memoris pri la bezono puni Eppie. La ideo, ke sxi
ree forkurus, donis al li nekutimitan pripenson, kaj li decidigxis
uzi la karbokelon, kaveton apud la kameno: Eppie! li subite diris,
elmontrante sxiajn kotajn piedojn kaj vestajxojn: peketema Eppie tiel
forkuri! Eppie devos iri en la karbokelon, cxar sxi estis peketema!
Pacxjo devos meti sxin en karbokelon!

Li pensis, ke tio timigus sxin, kaj ke sxi ekplorus. Sed, anstataux
tio, sxi ekskuigxis sur lia genuo, kvazaux la propono estis cxarma
novajxo. Vidante, ke li devus severe agi, li metis sxin en la
karbokelon, kaj fermis la pordon. Dum momento, silentadis, sed tiam
venis krieto: Malfermigu! malfermigu! kaj Silas liberigis sxin,
dirante: Nu, Eppie, ci neniam ree estos peketema, aux ci devos iri en
la nigran malbelan karbokelon!

La teksado longatempe cxesadis tiun cxi matenon, cxar nun estis
necese lavi kaj vesti Eppie, sed Silas esperis ke tiu cxi punado
havus suficxan efikon, kvankam li estus volinta, ke sxi iom ploru.

Post duona horo, sxi estis purigita, kaj Silas turnis la dorson por
vidi, cxu li povus plibonigi la rubandon, sed poste li forjxetis
gxin, pensante ke sendube Eppie estos bona dum la restajxo de la
mateno. Li returnis meti sxin en sxian segxeton apud la teksilo, kiam
sxi lin rigardis kun vizajxo kaj manoj nigraj, kaj diris: Eppie estas
en la karbokelo!

LA SANKTA FAJRO.

Originale verkita de Edward Metcalfe, M.A. (Oxon.).

Por cxion klarigi mi diros, ke tio cxi okazis en Jerusalemo.

Je la Sankta Vendredo