Sxi vidis la tutan kompanion, la tablon kun biero, la mangxajxojn ...
sxi komencis rekonadi cxiujn siajn adorantojn unu post la alia kaj
samtempe vidis kaj sentis apud si Mirski'n.

Sxia brusto ekmovigxis, io malsaneca eltirigxis el gxi, iom post iom
gxi premis sxian gorgxon ... kuntiris gxin ... kaj sxi, forte
ploregante, enigis sian vizagxon en la kanapon.

--Sinjoroj, diris Mirski, vi senkulpigos min, sed mi opinias, ke
estos plej bone, se vi iomete foriros de cxi tie. En certaj minutoj
via cxeesto kauxzas al sxi suferon.

Iuj ekmurmuris, aliaj indignis.

--Kaj kial do?

--Kia vi ja estas tie cxi?

--Videble, li estas prava.

--Jes ... jes ... ili foriru ... cxiuj foriru ... gxis la lasta,
kriis Nevena, kaptante la manon de Mirski.

Restinte solaj, Mirski sidigxis apud sxi.

Deflanke li aspektis kiel kuracisto klinita super la kusxejo de
sia paciento, al kiu oni jam per nenio povas helpi.

Li vidis la tutan teruron de sxia sorto kaj sentis, ke li ne
povus, ne entreprenus savi sxin.

Rigardante sxian belan talion, la dolcxan vizagxeton, li klare
komprenadis, ke cxio cxi tio estis destinata kiel momentaj amuzigxoj
de l'homo.

Cxiu rajtas gxui tiun belan korpon ... cxiu povas gxin acxeti ...
kaj sxi neniam kaj per nenio povos gxin reacxeti de l'mondo. Nek
la pento, nek la pardono restarigus sxiajn rajtojn super sxi mem.

Iutempe Nevena malfermis siajn okulojn, haltigis sian rigardon
sur Mirski kaj nerve alpremis lian manon al sia brusto.

--Mi vin petas, sinjoro Mirski, ne foriru ... al mi estas
malvarme.

Mirski starigxis, fermis la fenestron, kovris sxin per sia supra
vesto kaj denove sidigxis apud sxi.

--Cxu vi scias, ekparolis li al sxi kaj volis diri "Nevena",
sed li englutis la vorton ... vi faros plej bone, se vi iom dormos.

--Ne ... ne ... mi ne volas dormi ... al mi ne estas malbone. Vi
pensas, ke tio cxi estas de la biero, ke mi estas ebria ... ne ... mi
estas trinkinta ecx pli multe alifoje. Al mi farigxis malbone de alia
afero ... de nia renkontigxo ... de tio, kion vi diris al mi ... de
la letero. Mi rememoris bone nun, ke mi skribis al vi tian leteron
kaj mi hontas ... mi hontas ne antaux mi mem, sed antaux vi. Al mi
estas malagrablaj cxiuj tiuj homoj, kiuj estis tie cxi kun ni. Mi vin
petas, ne enlasu ilin plu cxi tien, mi ne volas ilin vidi, se ili
eniros, mi faros skandalon.

Li ekrigardis sxin rekte en la okulojn.

--Kaj kion vi sercxas en tiu kompanio? demandis li presk