o silentigis en sxi cxian timon, dubojn kaj suspektojn.
Sxi trankviligxis. Sed vespere, antaux ol ekdormi, iel subite sxi
diris al si mem: "Kiu do tiel facile konfidas siajn sekretojn?"

II.

Post kelkaj tagoj Mitjo forveturis pro oficaj aferoj en la
provincon.

Nevena restis sola kaj la penso, ke apenaux iu konfidos sian sekreton
al alia, sxin ne forlasis. "Cxu ne li mem diris, ke cxiu homo havas
unu anguleton en la animo, kien li neniun enlasas? Kiamaniere tiu iu
donis al li siajn kajerojn? Tio cxi estas neebla! Mitjo elpensis
cxion, nur por ne montri ilin al mi." Kaj iu nevenkebla forto sxin
tiris en lian kabineton, kie momente cxiuj sxiaj supozoj
finigxos--sxi ekscios la veron.

Kelkafoje sxi eniris en lian cxambron, sed malferminte la pordon kaj
alproksimigxinte al la tablo, io sxin haltigas. Al sxi sxajnas, ke en
la kabineto estas iu, kiu sxin observas. Sxi sentas tian timon, ke
sxi volas elvoki la servistinon. Precipe la lastan fojon, kiam sxi
decidigxis sidigxi sur la segxon, al sxi eksxajnis, ke Mitjo estas en
la cxambro, li divenas sxiajn pensojn kaj kolere minacas sxin. Sxi ne
kuragxas sin moveti de sia loko, iutempe ecx sxajnas al sxi, ke la
cxirkauxaj mebloj havas postsignojn de vivo kaj ili komprenas, kial
sxi venis tien cxi.

Nevena tiel ektimis, ke sxi lauxte elvokis la servistinon. La
servistino venis, Nevena petis de sxi glason da akvo.

"Kiel malsagxa mi estas! Kion mi timas?" Vidinte la servistinon, sxi
rememoris, ke sxi devas iri al iu el siaj konatulinoj: sxi volis eliri,
sed denove restis en la kabineto. "Kie li lasis la sxlosilon?" Nevena
komencis trasercxadi en liaj paperajxoj, en la sxranko, sub la kanapo,
cxie. "Li estos gxin preninta kun si ... nenio ... en la domo estas tiom
da sxlosiloj ... iu tauxgos" ... Sxi kolektis cxiujn sxlosilojn.
Provante malfermi per ili, sxi rimarkis, ke la ordinaraj sxlosiloj ne
eniras en la sxlostruon. "Sekve, li estas mendinta specialan sxlosilon!"
Tiu cxi eltrovo sxin surprizis. "Certe estas interne io grava ... tre
sekreta" ... Tio cxi ankoraux plifortigis sxian deziron malfermi "la
malbenitan tirkeston", kvazaux en gxi kasxigxis io, kion sxi nepre
devas scii, sen kio sxia vivo perdos sian signifon. Kaj ju pli sxi
konvinkigxadis, ke estas neeble gxin malfermi, des pli sxi kredis, ke
sxi devas gxin malfermi. Certan tempon sxi ecx pensis, ke sxia devo
estas fari tion. "Sed kiel? Kiel mi gxin malfermu? Gxin rompi sola--mi
ne povas ... mi devas elvoki ser