pentas, ke vi venis, sed ne koleru al mi. Plej poste ne estas
mi, kiu malkonvinkos vin, kaj kiam mi venos en Sofio, ne forkuru de mi:
eble mi estos bezona al vi iun tagon. Kaj ja, prave diri al vi, se mi
estus peninta farigxi kiel vi, certe gxis nun skribisto mi estus ie kaj
pensus, ke Bulgario estas kreita por cxiuj, sed ne ankaux por mi.

--He, adiaux ... diris Irmov.

--Adiaux ... kaj vidu, kiam vi iros en Sofio, skribacxu iun felietonon
pri la provincaj bestmontrejoj, kaj min insultu bone por edifo de la
juna generacio, sendu al mi ankaux la gazeton, mi ne koleros al vi. Mi
min konas tre bone kaj duan fojon se mi naskigxus, cxiam tiel mi vivos.
Kaj sen ofendo, Irmov, se mi ecx nur eksentus, ke miaj infanoj skribas
versojn, iliajn manojn mi fortrancxos. Adiaux.

La morgauxan tagon Irmov forlasis la urbon.

Sidigxinta en la fiakro, li penis pensi pri sia nova romano, vicigadis
en sia cerbo la ombrojn de la iamaj puraj bulgaroj, kaj antaux li nevole
videtigxis la ebria Linovski, kaj apud liaj oreloj ankoraux sonis lia
malagrabla vocxo.

Ili alvenis cxe la stacidomo.

Irmov supreniris la vagonaron.

Sed ankaux en la kupeo, lokita sur mola kanapo, li ne pensis pri Sofio,
kie lin atendis edzino, kamaradoj, literaturo--kaj antaux liaj okuloj
kiel viva staris la figuro de lia iama kunlernanto.

Ili alproksimigxis Sofion.

Ili eniris la stacidomon. Irmov eliris el la kupeo. Sur la platformo lin
atendis lia edzino.

Unuan fojon li rimarkis, ke sxi ne estas tiel bela, nek tiel aminda,
kiel li imagis al si pli frue.

Kaj kiel neniam li rimarkis, ke sxia jxaketeto estas iom eluzita.

Ili sidigxis en fiakro. Ili alvenis hejme.

Irmov eniris en sian kabineton--malgranda, malalta cxambreto kun
ordinara ligna tablo, apogita cxe la muro, kun arigitaj sur gxi en
malordo libroj kaj brosxuroj. Kaj, ne sciante kiel, li sidigxis apud
gxi kaj enpensigxis.

--Nicxjo, li auxdis la vocxon de sia edzino, venu, la vespermangxo
estas preta.

--Tuj, elkriis li iel nerve.

Kaj denove antaux li videtigxis la granda korto, en gxi ridetanta gxis
la oreloj, memkontenta Linovski ... apud li juna, bela, majesta,
ridetanta virino--kaj apud ili staranta, dentmontranta porko, kvazaux
kune kun ili gxi ridis al li pro io.

Piednotoj de l'tradukinto

[1] Pitoreska vilagxeto ok kilometrojn okcidente de Sofio, en kiun
oni ofte iras por pasigi la somerajn tagojn.

[2] 20 frankaj ormoneroj.

[3] la bulgara nacia poeto.

[4] O