aux
severe.

--Ne demandu, ne demandu kion ajn ... mi ne povis alie.

--Kaj kial vi forlasis vian edzon?

--Mi vin petas, eksilentu ... Tie estas pli malbone ol cxi tie. Sed mi
ne povas resti plu cxi tie ... konduku min hejmen ... mi sufokigxas
en cxi tiu cxambro.

--Vi estas malforta nun ... cxu vi povus starigxi kaj iri
gxis la fiakro?

--Mi povos ... mi apogos min je via mano kaj vi subtenos
min.

Mirski helpis al sxi starigxi. Li surmetis la supran veston sur
sxiajn sxultrojn, prenis sxin sub la brako kaj ili eliris el la
bierejo.

Estis jam plena nokto. La lanternoj de l'fiakro briletis proksime.

--Cxu vi scias, Mirski, mi estas tre kontenta, ke estas mallume kaj,
ke estas neniu cxirkauxe. Mi hontus iri kun vi, ja ankaux vi, certe,
ne decidigxus eliri tiel kun mi, sxi ekparolis mallauxte.

Mirski respondis nenion kaj vokis la veturigiston.

Sidigxinte en la fiakro unu apud la alia--ili ambaux silentis, kaj
Mirski nevole meditis: "Kiom da fojoj sur la sama sxoseo, eble per la
sama fiakro, sxi revenadis tiel kun alia", kaj samtempe iu interna
vocxo murmuretis al li: "Dolore estas al vi nun ... cxu ne? Kaj vi
... cxu vi ne veturis gxuste tiel kun fremdaj virinoj, kiuj ankaux
estis karaj al iu tiel same, kiel al vi estis kara Nevena tiame?" ...
"Kiom da puraj kreitajxoj vi malcxastigis en tiu cxi mondo? Kiom da
vivoj vi difektis? Kaj nun vi indignas, ke la mondo malpurigis vian
iaman puran revon?" ... kaj la rememoroj pri la antauxa Nevena,
kunmiksigxante kun la nunaj cirkonstancoj,--malsanece kuntiris lian
koron.

Li sentis, ke inter li kaj Nevena estis io komuna, parenca ... kaj
samtempe li ne povis trankvile spiri apud sxi: sxia tuta estajxo--la
vestoj, la cxapelo, la gantoj sur sxia mano, okaze apogita je lia
mano, la bukloj de sxiaj haroj, kiuj malligitaj de l'vento karesis
lian vizagxon--cxio rememorigis al li tiun mondon, en kiu estas
nenio pura, en kiu cxio estas acxetita kaj cxio vendigxas, kaj li
nevole rememoris pri siaj kamaradoj. Kiel ili enviis al li cxi tiun
vesperon! Kiel gxoje ili okupus lian lokon! Sed kial li sentis, ke
li ne estas kapabla, ne povas, ne devas sxin preni? ... Kial la penso
pri fizika posedo forkuradis de li kiel io neebla ... nebela ...
krima? ... Kial en la profundo de sia animo li havis al sxi sentojn,
kiajn havas cxiu homo al sia belulino-fratino? Kaj cxu oni povas
atenci kontraux sia fratino, ecx se sxi farigxos publika? Kaj nun
en tiu cxi minuto li plu ne kuragx