ven[5] wel verstaet.

Nu ben ick--Kijcker, stae! segh, eer ghy henen gaet,
Wat ben ick? Wie hier gaeuwst en kloekst sal in de weer sijn,
En't nutst en 't vrolickst vind, die sal mijn Heers Compeer[6] sijn;
Jan, maeck het Bosch-heck op, en ghy, o Kijcker-vrind!
Komt nader en bedenckt een naem voor 't houte kind.
Sie my van elcke kant, van boven, van beneden,
En wilt, om wel te sien, wat tijds aen my besteden;
Het sien en kost hier niet. Aen een wanschaepen dier
Hebt ghy somwijl versnoept een stuyver drie of vier:
Te kermis, aen een meyt, die armeloos gebooren
Uyttarte met de voet de beste Nayster-slooren,
Stack draen door 't naelden-oogh en naeyde wacker heen,
En wat daer vingers doen, dee vaerdigh met de teen;--
Aen een die ruym het hoofd van een volkomen man had,
Maer borst en buyck en dyen en beenen van een span had;
Een Reus in 't Aepenland, die in een Munnicks mouw,
Die in een Visschers hoos sijn herbergh vinden sou;
Een Karel onder 't volck[7] dat in voorleden tijden,
Tweemaal zes duymen hoogh, met Kraenen plagh te strijden;
Een schaduw, die de Son hier op de middagh geeft,
Als hy een man beschijnt van boven uyt de Kreeft;--
Aen een gebaerde knecht, die met sijn hooft en borst sat
Op sijn verdort geraemt, die veel tijds goeden dorst had,
En mocht sijn kroes wel uyt, en op de toon-banck sprack,
Wat meerder als een hooft daer 't lichaem aen gebrack.
Oock siet men aen dit lijf geen beenen noch geen voeten,
Maer soo 't geoorloft was te graeven en te wroeten,
Men vonde dat ick die heb langh en dick en breet;
Maer dat ghy 's niet en siet, dat heeft oock sijn bescheet.
Weet dat ick RODEN-BURGH[8] heb onder mijne soolen,
En tree de voncken uyt van sijn verborgen koolen,
Die hy hier onder my met groene rocken deckt,
En door een snoode pest uyt giftich sand verweckt,
Mijn buyren sterven deen; dees trapten ick het hooft in,
En stae tot op sijn hert, daer ick het vyer verdooft vin.

Een koocker is mijn romp, mijn ingewand een trap,
Waer langs ick lijde dat men tien en tienmael stap,
Tot dat men eyndelick koom boven op mijn schoudren;
Daer laed' ick jong' en ouw', en kinderen en oudren,
En vrind en vreemdelingh; komt vry in groot getal,
En niemand sij vervaert voor ongeluck of val,
Danck heb geen sackende maer rijsende-bragoenen[9];
Die door een draeyend hooft raeckt onvast in sijn schoenen,
Om dat hy sich te hoogh vind boven in de locht,
Die leune vry daer op, en vreese krack noch bocht.
Hier siet men 't grootst wae