a malgxojo. Li sxajnis vidi
cxioabsorbigan fakton aux fantazion registritan sur la muro restinta
blankajxo por mi. Mi scivolis cxu temas pri iu profunda misfaro
aux malgxojo vivtenita per memorado kaj senpova bedauxro? cxu li
lamentas la mortintan mastron al kiu li restas lojala gxis la fino?
cxu forrabas duonon el la dolcxeco de tiu libereco nun lia, la scio
ke iu karulo de li ankoraux kusxas malgxoje en la infero el kiu li
mem eskapis? Mia koro varmigxis pri li kiam mi tiel meditadis. Mi
volis koni kaj konsoli lin kaj, reage al la impulso de la momento, mi
eniris kaj tusxis al li la sxultron.

Tujege la viro malaperis kaj aperis la sklavo. La libereco estis
tro nova beno por jam efektivigi siajn felicxajn sxangxojn. Dum li
salte starigxis, kun la mano cxe la tempio kaj dirante obeeme, "Jes,
S'jorino," forfugxis cxia romantikeco kolektigxinta cxirkaux li,
postlasante la plej malgxojan el cxiuj malgxojaj faktoj en vivanta
formo antaux mi. Ne nur la vireco sxajnis formorti el li sed ankaux
la belaspekto min unue alloginta, cxar, kiam li alturnigxis, mi vidis
la makabran vundon malfermintan al li vangon kaj frunton. Duone
resanigite, gxi ne plu estis pansbendita sed kuntenita per strioj de
tiu travidebla plastro kiun mi neniam vidas sen ektremi kaj sperti
en la menso rapidajn memorajxojn pri la scenoj al kiuj gxi rilatas.
Parto de lia nigra hararo estis fortondita kaj unu okulo preskaux
fermigxis. Doloro tiel distordis kaj la kruela sabrotrancxajxo tiel
difektis tiun parton de lia vizagxo ke, kiam mi gxin vidis, mi
spertis la senton ke belega medalo subite renversigxis, vidigante
al mi ege pli imponan ekzemplon pri homaj suferado kaj malbonfarto
ol la bronza malliberulo de Mikel-Angxelo. Subitege, pere de unu el
tiuj neklarigeblaj procedoj ofte lernigantaj al ni kiom malmulte ni
nin komprenas, mia celo sxangxigxis. Tial, kvankam unue mi eniris
dezirante konsoli, kiel amikino, mi nun nur ordonis, kiel mastrino.

"Bonvolu malfermi tiujn fenestrojn. Tiu viro bezonas pli da aero."

Li tuj obeis kaj, dum malrapide li suprensxovis la malbonvolan
klapon, la belaspekta profilo denove turnigxis gxis mi kaj denove
ekposedis min tiel forte mia origina sento ke senvole mi diris:

"Mi dankas vin."

Eble estis fantazio mia, sed sxajnis al mi ke la rigardon de
kunmiksitaj surprizo kaj riprocxo kiun li direktis al mi enestis
ankaux spuro de dankema plezuro. Sed li diris, en tiu tono de
senanima humileco kiun lernas tiel baldaux tiu