migxas. Mia mastro mortis kaj mi volas konservi
sur mi n'nion de li."

"Nu, mi nomu vin Roberto kaj petas ke vi plenigu cxi tiun krucxon por
mi, se vi bonvolas."

Li foriris. Tamen malgraux la tuta malsovagxa obeado kiun antauxe
lernigis al li jaroj da servitudo, mi sukcesis percepti ke ankoraux
ne venkigxis la fiera spirito kiun lia patro transmetis al li cxar la
rigardo kaj la gesto per kiuj li malagnoskis la mastran nomon estis
pli efika deklaro pri sendependeco ol povintus verki iu ajn oratoro
de la kvara de julio.[3]

Ni kunpasigis malkutiman semajnon. Roberto nur malofte eliris sian
cxambron escepte por plenumi miajn irtaskojn. Kaj mi malliberigxis
la tutan tagon, ofte la tutan nokton, apud la lito de la Sudulo. La
febro sin forbruligis rapide cxar enestis la feblan korpoframon de
tiu maljuna junulo versxajne malmulte da vitaleco por gxin nutri.
Laux la malkasxajxoj elirintajn liajn senkonsciajn lipojn, lia vivo
nombrigxis inter la plej malvirtaj. En pli ol unu fojo Roberto lin
silentigis auxtoritate kiam miaj pli mildaj klopodoj ne sukcesis
kaj blasfemaj fantaziajxoj aux fivortaj kantacxoj rugxigis miajn
vangojn kaj alvenigis sur la vizagxon de Roberto mienon de nauxzo.
La kapitano estis gxentlemano laux la gxenerala mondotakso sed
laux mia opinio la gxentlemano estis mia kontrabandulo. Mi estis
fanatikulino kaj tio klarigas tian gustodepravicion, mi esperas.
Mi neniam starigis demandojn al Roberto pri li mem, sentante ke ie
en li trovigxas punkto ankoraux tro dolora por toleri la plej etan
tusxadon. Pro liaj lingvajxo, maniero kaj inteligenteco tamen mi
inferencis ke lia hauxtkoloro akiris al li la kelkajn avantagxojn
atingeblajn por viglamensa, bone traktata sklavo. Silenta, serioza
kaj pensema tamen ege helpema estis mia kontrabandulo; felicxa pro la
libroj kiujn mi alportis al li, fidela pri la plenumo de la taskoj
pri kiuj mi lin respondecigis, dankema pro la amikeco kiun mi ne
povis ne senti kaj elmontri al li. Ofte mi deziregis demandi kiu celo
aliigis tiel videble lian aspekton per tiel cxiutage plipezigxanta
malgxojo. Sed mankis al mi kuragxo kaj neniu alia havis la tempon nek
la deziron spionumi pri la pasinteco de tiu specimeno de brancxo de
la kavalirecaj "U.F.V."-oj.[4]

En la sepa nokto D-ro Franko proponis ke estus bone ke iu cetera krom
la gxenerala gardisto de la fako restu kun la kapitano cxar povus
esti lia lasta. Kvankam mi jam pasigis tie la plej grandan parton de
la du antauxaj noktoj,