kompreneble mi bonvole konsentis resti, cxar
tiuj scenoj enhavas strangan fascinadon kiu forgesigas lacigxon kaj
malkonstatigas timon gxis la forpaso de la krizo.

"Havigu al li akvon dum li kapablos trinki kaj se li falos en naturan
dormadon, tio povus lin savi. Mi revenos lin ekkontroli je noktomezo
kiam okazos versxajne kelkaj sxangxoj. Nenio krom dormado aux miraklo
lin travivigos nun. Bonan nokton!"

Foriris la kuracisto kaj, mangxante tutan manplenon da vinberoj,
mi malpliheligis la lampon, malsekigis la kapon de la kapitano
kaj sidigxis sur malmolan tabureton por komenci mian vacxon. La
kapitano kusxis kun lia varma marasma vizagxo turnita gxis mi,
plenigante la aeron je sia venena spirado, murmurante feble, kun
lipoj kaj lango tiel sekegaj ke la plej racian paroladon oni nur
malfacile povintus kompreni. Roberto kusxis etendigxinte sur sia
lito en la interna cxambro kies porto staris duonaperte por ke
fresxa trablovo venanta ekde lia malfermita fenestro forportu tra
la mia la febrohaladzojn. Mi nur malfacile vidis longan malhelan
figuron kaj pli helan vizagxoprofilon kaj, havante nenion por fari
en tiu momento, ekmeditadis pri tiu stranga kontrabandulo kiu,
versxajne, ege alttaksis sian liberecon, tamen sentis nenian urgxon
gxin gustumi. D-ro Franko jam proponis lin antauxensendi al pli
sekuraj logxejoj, tamen li respondis, "Ne, dankon, S'joro," tiam
foriris por enfali unu el tiuj nigraj humoroj siaj kiuj komencis
min perturbi cxar mi disponis nenian povon ilin malplipezigi.
Dum mi sidis auxskultante la horlogxojn de la nin cxirkauxantaj
pregxejospajroj, mi distrigxis planante la estontecon de Roberto
same kiel mi ofte planis la mian kaj jam disdonis al li malavaran
manplenon da atutoj per kiuj entrepreni cxi tiun vivoludon gxis
nun tiel kruele malbonfartintan por li kiam rauxka sufokita vocxo
alvokis:

"Lucino!"

Estis la kapitano kaj iu nova teruro sxajnis lin esti provizore
plifortiginta.

"Jes, jen estas Lucino," mi respondis, esperante lin trankviligi
postsekvante lian fantazion, cxar lian vizagxon malsekigis la
humidacxa akveco tiea kaj lian korpoframon skuadis la nervoza tremado
ofte antauxiranta la morton. Liaj malhelaj okuloj fikse celis min,
dilatigxante kun mistifikita rigardo de nekredemo kaj kolero, gxis li
ekparolis feroce:

"Tio estas mensogo! Sxi mortis. Kaj ankaux Bocxjo, damnu lin!"

Ekkonsciinte ke malsukcesas parolado, mi komencis kanti la trankvilan
melodion ofte antauxe mildigint