m li m'lamis min, mi tiom 'spektas kiel Olda
Mast'o. Li ne. Li havas nur la helajn hauxton kaj hararon de li.
Olda Mast'o 'stis bonvola por ni cxiuj, precipe por mi, kaj acxetis
Lucinon de cxe l' najbara grandbieno tie for en Sud-Karolino kiam
l' eksciis ke sxi placxas al mi. M' edzigxis kun sxi kiel eble plej
bone. Ne 'stis multe sed ni fidelis unu pri l' alia gxis kiam S'joro
Nedo hejmenrevenis post unu jaro kaj 'nferigis la vivon de ni ambaux.
Li forsendis mian maljunan patrinon al G'orgio por k' sxi eluzigxu
tie en lia rizmarcxo. Li trovis min kun mia bela Lucino kaj kvankam
ke S'jorino la Juna ploris kaj k' mi petegis lin surgenue kaj k'
Lucino forkuris, li malbo'volis kompati nin. Li rev'nigis sxin
kaj--sxin prenis."

"Ho, kion vi faris?" mi kriegis, varma pro senhelpaj doloro kaj
pasio.

Kiel la ofendegita koro de la viro suprenvenigis fajran sangon en
lian vizagxon kaj profundigis la tonojn de lia impeta vocxo dum li
etendis brakon trans la liton, dirante kun ege signifoplena gesto:

"Mi duonmortigis lin tiam kaj cxi-nokte mi finplenumos la taskon."

"Jes, jes, sed dauxrigu nun. Kio okazis poste?"

Li direktis al mi rigardon komprenigantan ke nenia blankhauxtulo
povintus senti pli profundan malhonoron memorante kaj konfesante
tiujn lastajn farojn de frata opresado.

"Ili vipbatis min gxis kiam ke mi n' plu povis min ekstarigi. Tiam
ili forvendis min pli foren en la Sudo. Je nia komenca renkontigxo vi
s'pozis min blankulo. Rigardu cxi-tien!"

Kun subita tordigxo li apartigis sian cxemizon sxirgeste de kolo al
talio kaj vidigis al mi sur siaj fortaj brunaj sxultroj profunde
plugitajn sulkojn, vundojn kiuj, kvankam resanigitajn, estis por mi
la plej teruraj de tiu domo. Mi ne kapablis paroli al li kaj, kun la
kompatinda digno kiun granda malgxojo disponigas al la plej humila
suferanto li finrakontis sian mallongan tragedion, dirante nur:

"Tio 'stas cxio, S'jorino. Ekde tiam mi n'niam revidis sxin nek
n'niam revidos sxin en la nuna mondo. Eble ecx n' en la venonta."

"Sed, Roberto, kial vi supozas ke sxi estas morta? La kapitano
deliradis kiam li parolis tiel. Eble li kontrauxdiros sian
malfelicxan dirajxon kiam lia menso resanigxos. Ne senesperigxu.
Ankoraux ne rezignu."

"Ne, S'jorino, mi s'pozas ke li pravas. Sxi 'stis tro fiera por
toleri tion dum multe da tempo. Sin mortigi 'stas ago konformanta
al sxia k'raktero. Mi diris al sxi k' sxi tiel agu se ne 'stus alia
rimedo kaj cxiam Lucino obeis al mi