multe pliakrigitan pro la mallonga permeso "ekstari
en ripozo". En la koncerna nokto la eksperimento malsukcesis cxar
antauxaj gvatdevoj, izoligxo kaj multaj maltrankviligajxoj faris
siestojn dangxeraj entreprenoj. Ekvekigxinte duondekduon da fojoj en
unu horo kaj trovinte cxion en trankvila stato, mi faligis surbraken
mian pezan kapon kaj, promesante somnole al mi revekigxi post dek
kvin minutoj, profunde ekdormis.

La batsono de malaltvocxa horlogxo vekis min eksalte. "Estas la unua
horo," pensis mi. Tamen mi ege konsternigxis auxdinte du pluajn
batsonojn, kaj kun rimorsa hasto ekstarigxis por ekscii cxu mia
longa forgesado okazigis iun difektajxon. Forta mano kontrauxpremis
min sur mian segxon kaj retenis min tie. Estis Roberto. En la
instanto kiam mia rigardo renkontis la lian mia koro komencis bategi
kaj tute lauxlonge de miaj nervoj piketadis tiu elektra flagrado
antaux-anoncanta nevideblan dangxeron. Li estis ege pala; lia busxo,
kruela; ambaux okuloj plenis je sombra fajro, cxar ecx la vundita
okulo estis malfermita nun, des pli sinistra pro la profunda cikatro
sin atentiganta supre kaj sube de gxi. Sed lia tusxo estis stabila,
lia vocxo mallauxta, dum li diris:

"Sidu trankvile, S'jorino. Mi n' celas difekti nek timigi vin, s'
eblas al mi, sed vi vekigxis tro frue."

"Delasu min, Roberto. La kapitano movigxetas. Mi devas dozi
medikamenton al li."

"Ne, S'jorino. Vi n' movigxu 'nunuran colon. Rigardu!"

Retenante min per unu mano, per la alia li levis la glason en kiu mi
antauxe lasis la medikamenton. Gxi estis malplena.

"Cxu li jam trinkis gxin?" mi demandis, pli kaj pli mistifikite.

"Mi gxin forjxetis tra l' fenestro, S'jorino. Li devos sin s'nigi je
gxi."

"Sed kial, Roberto? Kial vi faris tion?"

"Cxar ke mi malamegas lin."

Ne eblis pridubi la veron de tio. Lia tuta vizagxo elmontris tion
dum li parolis tra fiksitaj dentoj kaj lancxis fajran rigardon en la
direkto al la senkonscia kapitano. Mi sukcesis nur reteni la spiradon
kaj senmiene lin fiksrigardi, priscivolante kiun frenezan faron li
plenumos venontmomente. Mi supozas ke mi ektremis kaj paligxis, kiel
virinoj stulte kutimas fari kiam subita dangxero ilin alfrontas, cxar
Roberto liberigis mian brakon, sidigxis sur la randon de la lito min
antauxstaranta kaj diris kun misauxgura kvieteco kiu malvarmigis min
dum mi vidis kaj auxdis gxin:

"Vi n' ektimu, S'jorino. Ne klopodu forkuri cxar ke l' pordo 'stas
sxlosita kaj la sxlosilo 'stas