gxis -- sopiroj, ekgxemoj kaj larmoj farigxas la tutajxo ilia, sed
tia gxojkauxzo vere estis tromulte por homoj malfortaj.

Kelkaj gxojkriegis kvazaux ili krevu la cxielon, aliaj ploregis kaj
tordis la manojn kvazaux en la profundegajxo de malgxojo, kelkaj
dancadis, ridadis, kantadis, sed ne malmultaj estis mutaj, malsanaj,
malfortaj, svenantaj, aux duonfrenezaj, kaj vidigxis du aux tri, kiu
dankis Dion.

Inter la stranga grupo trovigxis juna Franca pretro, kiu penis lauxeble
kvietigi ilin, kaj mi observis ke li alproksimigxas al kelkaj el la
sxipanaro, kaj diris al ili: "Kial vi kriegas, kaj elsxiras la harojn,
kaj tordas la manojn, miaj kunuloj? Via gxojo estu kora kaj plena,
esprimu gxin liberege, kaj cxesigu tiujn-cxi falsgestojn; levu la manojn
lauxdante; lauxtigxu via vocxo ne kriegante sed dankhimnante al Dio, kiu
vin helpis el tia granda dangxero, cxar tion fari aldonos pacon al via
gxojo."

Morgauxan tagon cxio trovigxis normala, tial mi dividis kun ili mian
provizon, kaj ilin surbordigis sur renkonitan sxipon, survoje al
Francujo, cxiujn, krom kvin, kun la pretro, deziris kunigi sin kun mi.

Sed ni nelongtempe veturis, kiam ni renkontis sxipon ventegpelitan
enmaron, la mastoj perditaj, kaj ol cxio pli malbone, gxia sxipanaro ne
havis uncon da viando nek pano dum dek tagoj. Mi donis al cxiu iom da
nutrajxo, kiun ili mangxis kvazaux lupoj, sed timante ke trosato kauxzus
la morton, mi haltigis ilin.

Trovigxis en la sxipo junulo kaj junulino, pri kiuj la sxipoficiro jugxis,
ke ili jam mortigxis, kaj li ne havis la korforton por iri al ili. Mi
eltrovis, ke ili malfortigxis pro malsato, kaj estas kvazaux en la
makzeloj de la morto; sed post iom da tempo ili ambaux resanigxis, kaj,
cxar ili ne deziris reiri al ilia sxipo, mi kunprenis ilin. Tial mi jam
havis sursxipe ok pli ol tiam, kiam mi ekveturis.

Post tri monatoj de mia hejmforlaso, mi ekvidis mian insulon, kaj bone
alterigis la sxipon flanke de la rivereto, apud mia antauxa domo.

Irante al Vendredo, mi demandas, cxu li scias, kie ni nun trovigxas. Li
cxirkauxrigardegis, kaj baldaux, kunefrapante la manojn, diris: "Ha, jes!
Ha, tie! Ha, jes, ha, tie!" Baldaux li ekdancis tiagxojege, ke mi lin
apenaux povis deteni sur la ferdeko. "Nu, kion vi pensas, Vendredo," mi
diris, "cxu ni tie-cxi trovos ilin, kiujn ni lasis?"

Tutmute li staris tempeton, sed kiam mi parolis pri maljuna Jafo (kies
filo Vendredo estas) la larmoj fluis malsupren lian vizagxon, kaj