nesque tantum
diuinae exortes curae esse deplorasti. Nam de ceteris quin ratione
regerentur, nihil mouebare. Papae autem! Vehementer admiror cur in tam
salubri sententia locatus aegrotes. Verum altius perscrutemur; nescio quid
abesse coniecto.

"Sed dic mihi, quoniam deo mundum regi non ambigis, quibus etiam
gubernaculis regatur aduertis?" "Vix," inquam, "rogationis tuae sententiam
nosco, nedum ad inquisita respondere queam." "Num me," inquit, "fefellit
abesse aliquid, per quod, uelut hiante ualli robore, in animum tuum
perturbationum morbus inrepserit? Sed dic mihi, meministine, quis sit rerum
finis, quoue totius naturae tendat intentio?" "Audieram," inquam, "sed
memoriam maeror hebetauit." "Atqui scis unde cuncta processerint?" "Noui,"
inquam, deumque esse respondi. "Et qui fieri potest, ut principio cognito
quis sit rerum finis ignores? Verum hi perturbationum mores, ea ualentia
est, ut mouere quidem loco hominem possint, conuellere autem sibique totum
exstirpare non possint.

Sed hoc quoque respondeas uelim, hominemne te esse meministi?" "Quidni,"
inquam, "meminerim?" "Quid igitur homo sit, poterisne proferre?" "Hocine
interrogas an esse me sciam rationale animal atque mortale? Scio et id me
esse confiteor." Et illa: "Nihilne aliud te esse nouisti?" "Nihil."

"Iam scio," inquit, "morbi tui aliam uel maximam causam; quid ipse sis,
nosse desisti. Quare plenissime uel aegritudinis tuae rationem uel aditum
reconciliandae sospitatis inueni. Nam quoniam tui obliuione confunderis, et
exsulem te et exspoliatum propriis bonis esse doluisti. Quoniam uero quis
sit rerum finis ignoras, nequam homines atque nefarios potentes felicesque
arbitraris. Quoniam uero quibus gubernaculis mundus regatur oblitus es, has
fortunarum uices aestimas sine rectore fluitare--magnae non ad morbum modo
uerum ad interitum quoque causae. Sed sospitatis auctori grates, quod te
nondum totum natura destituit. Habemus maximum tuae fomitem salutis ueram
de mundi gubernatione sententiam, quod eam non casuum temeritati sed
diuinae rationi subditam credis. Nihil igitur pertimescas; iam tibi ex hac
minima scintillula uitalis calor inluxerit. Sed quoniam firmioribus
remediis nondum tempus est et eam mentium constat esse naturam, ut quotiens
abiecerint ueras falsis opinionibus induantur ex quibus orta perturbationum
caligo uerum illum confundit intuitum, hanc paulisper lenibus
mediocribusque fomentis attenuare temptabo, ut dimotis fallacium
affectionum teneb