quaeritis. Atqui hoc uobis in
contrarium cedit. Pluribus quippe adminiculis opus est ad tuendam pretiosae
supellectilis uarietatem, uerumque illud est permultis eos indigere qui
permulta possideant contraque minimum qui abundantiam suam naturae
necessitate non ambitus superfluitate metiantur. Itane autem nullum est
proprium uobis atque insitum bonum ut in externis ac sepositis rebus bona
uestra quaeratis? Sic rerum uersa condicio est ut diuinum merito rationis
animal non aliter sibi splendere nisi inanimatae supellectilis possessione
uideatur? Et alia quidem suis contenta sunt; uos autem deo mente consimiles
ab rebus infimis excellentis naturae ornamenta captatis nec intellegitis
quantam conditori uestro faciatis iniuriam. Ille genus humanum terrenis
omnibus praestare uoluit; uos dignitatem uestram infra infima quaeque
detruditis. Nam si omne cuiusque bonum eo cuius est constat esse
pretiosius, cum uilissima rerum uestra bona esse iudicatis, eisdem uosmet
ipsos uestra existimatione submittitis; quod quidem haud inmerito cadit.
Humanae quippe naturae ista condicio est ut tum tantum ceteris rebus cum se
cognoscit excellat, eadem tamen infra bestias redigatur, si se nosse
desierit. Nam ceteris animantibus sese ignorare naturae est; hominibus
uitio uenit. Quam uero late patet uester hic error qui ornari posse aliquid
ornamentis existimatis alienis? At id fieri nequit. Nam si quid ex
appositis luceat, ipsa quidem quae sunt apposita laudantur; illud uero his
tectum atque uelatum in sua nihilo minus foeditate perdurat. Ego uero nego
ullum esse bonum quod noceat habenti. Num id mentior? 'Minime,' inquis.
Atqui diuitiae possidentibus persaepe nocuerunt, cum pessimus quisque eoque
alieni magis auidus quidquid usquam auri gemmarumque est se solum qui
habeat dignissimum putat. Tu igitur qui nunc contum gladiumque sollicitus
pertimescis, si uitae huius callem uacuus uiator intrasses, coram latrone
cantares. O praeclara opum mortalium beatitudo quam cum adeptus fueris
securus esse desistis!

V.

But since the soothing of my reasons begins to sink into thee, I will
use those which are somewhat more forcible. Go to the*n, if the gifts of
fortune were not brittle and momentary, what is there in them which can
either ever be made your own, or, well weighed and considered, seemeth
not vile and of no accompt? Are riches precious in virtue either of
their own nature or of yours? What part of them can be so esteemed of?