feris edita noctibus
Caelo sidera fulgent
Tantas fundat opes nec retrahat manum 5
Pleno copia cornu,
Humanum miseras haud ideo genus
Cesset flere querellas.
Quamuis uota libens excipiat deus
Multi prodigus auri 10
Et claris auidos ornet honoribus,
Nil iam parta uidentur,
Sed quaesita uorans saeua rapacitas
Altos[106] pandit hiatus.
Quae iam praecipitem frena cupidinem 15
Certo fine retentent,
Largis cum potius muneribus fluens
Sitis ardescit habendi?
Numquam diues agit qui trepidus gemens
Sese credit egentem.' 20

[106] altos _vulg._; alios _codd. opt._

II.

If Plenty as much wealth should give, ne'er holding back her hand,
As the swift winds in troubled seas do toss up heaps of sand,
Or as the stars in lightsome nights shine forth on heaven's face,
Yet wretched men would still accuse their miserable case.
Should God, too liberal of His gold, their greedy wishes hear,
And with bright honour them adorn; yet all that nothing were,
Since ravenous minds, devouring all, for more are ready still.
What bridle can contain in bounds this their contentless will,
When filled with riches they retain the thirst of having more?
He is not rich that fears and grieves, and counts himself but poor.'

III.

His igitur si pro se tecum fortuna loqueretur, quid profecto contra
hisceres non haberes, aut si quid est quo querelam tuam iure tuearis,
proferas oportet. Dabimus dicendi locum." Tum ego: "Speciosa quidem ista
sunt," inquam, "oblitaque Rhetoricae ac Musicae melle dulcedinis; tum
tantum, cum audiuntur, oblectant. Sed miseris malorum altior sensus est.
Itaque cum haec auribus insonare desierint, insitus animum maeror
praegrauat." Et illa: "Ita est," inquit. "Haec enim nondum morbi tui
remedia sed adhuc contumacis aduersum curationem doloris fomenta quaedam
sunt. Nam quae in profundum sese penetrent, cum tempestiuum fuerit
admouebo. Verumtamen ne te existimari miserum uelis, an numerum modumque
tuae felicitatis oblitus es?

Taceo quod desolatum parente summorum te uirorum cura suscepit delectusque
in affinitatem principum ciuitatis, quod pretiosissimum propinquitatis
genus est, prius carus quam proximus esse coepisti. Quis non te
felicissimum cum tanto splendore socerorum, cum coniugis pudore, cum
ma