ndae, o te si tua bona cognoscas felicem, cui
suppetunt etiam nunc quae uita nemo dubitat esse cariora! Quare sicca iam
lacrimas. Nondum est ad unum omnes exosa fortuna nec tibi nimium ualida
tempestas incubuit, quando tenaces haerent ancorae quae nec praesentis
solamen nec futuri spem temporis abesse patiantur."

"Et haereant," inquam, "precor; illis namque manentibus, utcumque se res
habeant, enatabimus. Sed quantum ornamentis nostris decesserit, uides." Et
illa: "Promouimus," inquit, "aliquantum, si te nondum totius tuae sortis
piget. Sed delicias tuas ferre non possum qui abesse aliquid tuae
beatitudini tam luctuosus atque anxius conqueraris. Quis est enim tam
conpositae felicitatis ut non aliqua ex parte cum status sui qualitate
rixetur? Anxia enim res est humanorum condicio bonorum et quae uel numquam
tota proueniat uel numquam perpetua subsistat. Huic census exuberat, sed
est pudori degener sanguis; hunc nobilitas notum facit, sed angustia rei
familiaris inclusus esse mallet ignotus. Ille utroque circumfluus uitam
caelibem deflet; ille nuptiis felix orbus liberis alieno censum nutrit
heredi. Alius prole laetatus filii filiaeue delictis maestus inlacrimat.
Idcirco nemo facile cum fortunae suae condicione concordat; inest enim
singulis quod inexpertus ignoret, expertus exhorreat. Adde quod felicissimi
cuiusque delicatissimus sensus est et nisi ad nutum cuncta suppetant, omnis
aduersitatis insolens minimis quibusque prosternitur; adeo perexigua sunt
quae fortunatissimis beatitudinis summam detrahunt. Quam multos esse
coniectas qui sese caelo proximos arbitrentur, si de fortunae tuae
reliquiis pars eis minima contingat? Hic ipse locus quem tu exilium uocas,
incolentibus patria est; adeo nihil est miserum nisi cum putes contraque
beata sors omnis est aequanimitate tolerantis. Quis est ille tam felix qui
cum dederit inpatientiae manus, statum suum mutare non optet? Quam multis
amaritudinibus humanae felicitatis dulcedo respersa est! Quae si etiam
fruenti iucunda esse uideatur, tamen quo minus cum uelit abeat retineri non
possit. Liquet igitur quam sit mortalium rerum misera beatitudo quae nec
apud aequanimos perpetua perdurat necanxios tota delectat.

Quid igitur o mortales extra petitis intra uos positam felicitatem? Error
uos inscitiaque confundit. Ostendam breuiter tibi summae cardinem
felicitatis. Estne aliquid tibi te ipso pretiosius? Nihil inquies. Igitur
si tui compos fueris, possidebis quod nec tu amittere umqua