5
Vernis inrubuit rosis,
Spiret insanum nebulosus Auster:
Iam spinis abeat decus.
Saepe tranquillo radiat sereno
Immotis mare fluctibus, 10
Saepe feruentes Aquilo procellas
Verso concitat aequore.
Rara si constat sua forma mundo,
Si tantas uariat uices,
Crede fortunis hominum caducis, 15
Bonis crede fugacibus.
Constat aeterna positumque lege est
Vt constet genitum nihil."

III.

When Phoebus with his rosy team
Showeth his lightsome beam,
The dull and darkened stars retire
Yielding to greater fire.
When Zephyrus his warmth doth bring,
Sweet roses deck the spring;
Let noisome Auster blow apace,
Plants soon will lose their grace.
The sea hath often quiet stood
With an unmoved flood,
And often is turmoiled with waves,
When boisterous Boreas raves.
If thus the world never long tarry
The same, but often vary,
On fading fortunes then rely,
Trust to those goods that fly.
An everlasting law is made,
That all things born shall fade."

IV.

Tum ego: "Vera," inquam, "commemoras, o uirtutum omnium nutrix, nec
infitiari possum prosperitatis meae uelocissimum cursum. Sed hoc est quod
recolentem uehementius coquit. Nam in omni aduersitate fortunae
infelicissimum est genus infortunii fuisse felicem." "Sed quod tu," inquit,
"falsae opinionis supplicium luas, id rebus iure imputare non possis. Nam
si te hoc inane nomen fortuitae felicitatis mouet, quam pluribus maximisque
abundes mecum reputes licet. Igitur si quod in omni fortunae tuae censu
pretiosissimum possidebas, id tibi diuinitus inlaesum adhuc inuiolatumque
seruatur, poterisne meliora quaeque retinens de infortunio iure causari?

Atqui uiget incolumis illud pretiosissimum generis humani decus Symmachus
socer et quod uitae pretio non segnis emeres, uir totus ex sapientia
uirtutibusque factus suarum securus tuis ingemiscit iniuriis. Viuit uxor
ingenio modesta, pudicitia pudore praecellens et, ut omnes eius dotes
breuiter includam, patri similis. Viuit inquam tibique tantum uitae huius
exosa spiritum seruat quoque uno felicitatem minui tuam uel ipsa
concesserim, tui desiderio lacrimis ac dolore tabescit.

Quid dicam liberos consulares quorum iam, ut in id aetatis pueris, uel
paterni uel auiti specimen elucet ingenii? Cum igitur praecipua sit
mortalibus uitae cura retine