um
li staris silente rigardante la Globon de Fajro gxi farigxis tiom feroce
varmega ke li turnis sin kaj kiel eble plej rapide kuris el la
cxambro. Li gxoje trovis siajn amikojn atendantaj lin, kaj li informis
ilin pri la timiga intervjuo kun la Sorcxisto.

"Kion ni faru nun?" demandis Doroteo malgxoje.

"Nur unu afero estas farebla," respondis la Leono, "ni devos iri al la
Lando de la Palpbrumoj, elsercxi la Fian Sorcxistinon, kaj detrui sxin."

"Sed eble ni ne povos," diris la knabino.

"Tiukaze mi neniam ricevos kuragxon," deklaris la Leono.

"Kaj mi neniam ricevos cerbon," diris la Birdotimigilo.

"Kaj mi neniam ricevos koron," parolis la Stana Lignohakisto.

"Kaj mi neniam revidos Onklinon Emon kaj Onklon Henrikon," diris
Doroteo, komencante plori.

"Atentu!" kriis la verda knabino. "La larmoj falos sur vian verdan
silkan robon kaj makulos gxin."

Do Doroteo sekigis siajn okulojn kaj diris, "Mi supozas ke ni devos
provi; sed mi nepre ne deziras mortigi, ecx se tio helpus revidi
Onklinon Emon."

"Mi akompanos vin; sed mi estas tro malkuragxa kaj ne povus mortigi la
Sorcxistinon," diris la Leono.

"Ankaux mi kuniros," deklaris la Birdotimigilo; "sed mi ne estos granda
helpo por vi, cxar mi estas tro stulta."

"Mi estas tro senkora por damagxi ecx Sorcxistinon," komentis la Stana
Lignohakisto; "sed se vi iros mi certe akompanos vin."

Tial ili decidis komenci sian marsxon jam sekvamatene, kaj la Hakisto
akrigis sian hakilon per verda sxtono kaj gxuste oleigis siajn
artikojn. La Birdotimigilo metigis en sin fresxan pajlon kaj Doroteo
metis novan farbon sur liajn okulojn por ke li povu pli bone vidi. La
verda knabino, kiu estis tre afabla, plenigis la korbon de Doroteo per
placxaj mangxajxoj, kaj ligis sonorileton cxirkaux la kolon de Toto per
verda rubando.

Ili enlitigxis tre frue kaj profunde dormis gxis la taglumigxo, kiam ilin
vekis la kokerikado de verda koko kiu logxis en la malantauxa korto de
la palaco, kaj la kriado de kokino kiu demetis verdan ovon.

Cxapitro XII. Sercxante la Fian Sorcxistinon.

Tra la stratoj de la smeralda urbo la soldato kun la verda barbo
kondukis ilin gxis ili atingis la cxambron kie logxas la
Pordogardisto. Tiu oficisto malsxlosis iliajn okulvitrojn por remeti
ilin en la grandan keston, kaj post tio li afable malfermis la
pordegon por niaj amikoj.

"Kiu vojo iras al la Fia Sorcxistino de la Okcidento?" demandis
Doroteo.

"Neniu vojo," respondis la Pordo