abineto," diris la Birdotimigilo al la Soldato, "volas
transiri la dezerton. Kiel sxi povos fari tion?"

"Mi ne scias," respondis la Soldato; "cxar neniu iam transiris la
dezerton, krom se eble Oz mem faris tion."

"Cxu ekzistas neniu kiu povas helpi min?" demandis Doroteo fervore.

"Eble Glinda," li sugestis.

"Kiu estas Glinda?" demandis la Birdotimigilo.

"La Sorcxistino de la Sudo. Sxi estas la plej potenca Sorcxistino, kaj
regas la Kvelulojn. Krome, sxia kastelo staras apud la dezerto, do eble
sxi scias metodon transiri gxin."

"Glinda estas bona Sorcxistino, cxu ne?" demandis la infano.

"La Kveluloj opinias ke sxi estas bona," diris la Soldato, "kaj sxi
estas afabla al cxiu. Mi auxdis ke Glinda estas bela virino, kiu scias
resti juna ecx kvankam sxi jam vivis multegajn jarojn."

"Kiel mi povos atingi sxian kastelon?" demandis Doroteo.

"La vojo al la Sudo estas rekta," li respondis, "sed oni diras ke gxi
estas plena de dangxeroj por marsxantoj. Sovagxaj bestoj logxas en la
arbaro, kaj raso de strangaj homoj kiuj ne volas ke fremduloj trairu
ilian landon. Pro tio neniu Kvelulo gxis nun iam venis al la Smeralda
Urbo."

La Soldato tiam foriris kaj la Birdotimigilo diris, "Sxajnas ke malgraux
la dangxeroj, plejbone estos ke Doroteo marsxu al la Lando de la Sudo
kaj petu ke Glinda helpu sxin. Cxar, kompreneble, se Doroteo restos cxi
tie sxi neniam reiros al Kansas."

"Evidente vi denove pensis," komentis la Stana Lignohakisto.

"Jes ja," diris la Birdotimigilo.

"Mi akompanos Doroteon," deklaris la Leono, "cxar mi enuas pro via urbo
kaj sopiras la arbaron kaj la kamparon. Mi efektive estas sovagxa
besto, sciu. Ankauxe, Doroteo bezonos protektanton."

"Vi pravas," akordis la Hakisto. "Mia hakilo eble povos helpi sxin; do
ankaux mi akompanos sxin al la Lando de la Sudo.

"Kiam do ni ekiros?" demandis la Birdotimigilo.

"Cxu vi kuniros?" ili demandis, surprizite.

"Certe. Sen Doroteo mi ne havus cerbon. sxi levis min de la stango en
la maizkampo kaj venigis min al la Smeralda Urbo. Do mia bona sorto
sxuldigxas al sxi, kaj mi neniam apartigxos de sxi antaux ol sxi finfine
reiros al Kansas."

"Dankon," diris Doroteo, kortusxite. "Vi cxiuj estas vere afablegaj al
mi. Sed mi deziras komenci kiel eble plej baldaux."

"Ni ekiros morgaux matene," respondis la Birdotimigilo. "Do nun ni cxiuj
pretigu nin, cxar la marsxado estos longa."

Cxapitro XIX. Ilin atakas la Batalantaj Arboj.

Tuj la sekv