salontabloj, sed niaj vivoj estas multe pli agrablaj cxi tie en nia
propra lando."

"Mi neniel volus malfelicxigi vin!" krietis Doroteo. "Do mi nur diros
adiaux."

"Adiaux" respondis la princino.

Ili zorgoplene marsxis tra la porcelana lando. La bestetoj kaj homoj
forkuris por eviti ilin, timante ke la fremduloj rompos ilin, kaj post
proksimume horo la marsxantoj atingis la alian flankon de la lando kaj
la porcelanan muron.

GXi estis malpli alta ol la unua, tamen, kaj starante sur la dorso de
la Leono ili cxiuj sukcesis grimpadi al la supro. Post tio la Leono
kuntiris siajn krurojn kaj saltis sur la muron; sed gxuste kiam li
saltis li renversis porcelanan pregxejon per sia vosto kaj plene
disfrakasis gxin.

"Domagxe," diris Doroteo, "sed mi vere kredas ke nur tre bonsxance ni ne
pli damagxis tiujn hometojn ol per rompo de kruro de bovino kaj de
pregxejo. Ili estas tiom rompeblaj!"

"Tiel ja estas," diris la Birdotimigilo, "kaj mi dankemas cxar mi
konsistas el pajlo kaj ne estas facile rompata. Oni povas sperti
multon pli malbonan en la mondo ol esti Birdotimigilo."

Cxapitro XXI. La Leono farigxas la Regxo de la Bestoj.

Atinginte la malsupron de la porcelana muro, la marsxantoj trovis sin
en malagrabla lando, plena de marcxoj kaj kovrita de alta
fiherbaro. Estis malfacile marsxi longe sen fali en kotoplenajn truojn,
cxar la herbaro estis densega kaj kasxis ilin. Tamen, zorgante pri sia
marsxado ili sukcesis sekure atingi solidan teron. Sed cxi tie la lando
sxajnis ecx pli sovagxa, kaj post longa enuiga marsxado tra la herbajxaro
ili eniris alian arbaron, kie la arboj estis pli grandaj kaj pli
malnovaj ol cxiuj kiujn ili gxis tiam vidis.

"Jen arbaro vere belega," deklaris la Leono, cxirkauxrigardante
gxojoplene; "neniam mi vidis pli belan lokon."

"Iom deprima," diris la Birdotimigilo.

"Tute ne," respondis la Leono; "Mi volonte logxus cxi tie dum la tuta
vivo. Rimarku la molecon de la sekaj folioj sub la piedoj kaj la
ricxecon kaj verdecon de la musko krocxigxinta al la malnovaj
arboj. Certe neniu sovagxa besto povus deziri pli placxan hejmon."

"Eble nun estas sovagxaj bestoj en la arbaro," diris Doroteo.

"Versxajne jes," respondis la Leono; "kvankam mi neniun vidas
cxirkauxmarsxanta."

Ili marsxis tra la arbaro gxis farigxis tro mallume por plia
marsxado. Doroteo kaj Toto kaj la Leono kusxigxis por dormi, dum la
Hakisto kaj la Birdotimigilo gardis ilin, kiel kutime.

Post la matenigxo