ante ilian potencon vi povus jam la unuan tagon kiam vi
venis al cxi tiu lando reiri al via Onklino Em."

"Sed tiuokaze mi ne havus mian mirindan cerbon!" kriis la
Birdotimigilo. "Kaj eble mia tuta vivo forpasus en la maizkampo de la
kultivisto."

"Kaj mi ne havus mian belan koron," diris la Stana Lignohakisto. "Mi
eble starus rustigxante en la arbaro gxis la fino de la mondo."

"Kaj mi por cxiam estus malkuragxa," deklaris la Leono, "kaj neniu besto
en la tuta arbaro bonkore parolus al mi."

"Cxio cxi estas vera," diris Doroteo, "kaj plezurigas min ke mi povis
utili al cxi tiuj bonaj amikoj. Sed nun kiam cxiu el ili havas kion li plej
deziris, kaj cxiu el ili estas felicxa havante regnon en kiu li povos
regi, mi kredas ke mi deziras reiri al Kansas."

"La Argxentaj sxuoj," diris la Bona Sorcxistino, "havas mirindajn
kapablojn. Kaj unu el iliaj plej kuriozaj aspektoj estas ke ili povas
porti vin al iu ajn loko en la mondo per tri pasxoj, kaj cxiu pasxo estos
farita dum palpebrumeto. Vi nur devas kunfrapi la kalkanumojn trifoje
kaj ordoni ke la sxuoj portu vin kien vi deziras iri."

"Se estas tiel," diris la infano gxojoplene, "mi tuj petos ke ili portu
min al Kansas!"

Sxi cxirkauxbrakumis la kolon de la Leono kaj kisis lin, ame frapetante
lian kapon. Post tio sxi kisis la Stanan Lignohakiston, kiu ploradis
kaj per tio multe endangxerigis siajn artikojn. Sed sxi cxirkauxpremis al
si la molan, pajlopenan korpon de la Birdotimigilo anstataux kisi lian
pentritan vizagxon, kaj trovis sin mem ploranta pro cxi tiu bedauxroplena
foriro for de siaj amantaj kamaradoj.

Glinda la Bona malsuprenpasxis de sia rubena trono por adiauxkisi la
malgrandan knabinon, kaj Doroteo dankis sxin pro la komplezoj faritaj
al sxiaj amikoj kaj sxi mem.

Nun Doroteo prenis Toton sobre en siajn brakojn, kaj lastafoje dirinte
adiaux, sxi kunfrapis trifoje la kalkanumojn de siaj sxuoj, dirante,
"Portu min hejmen al Onklino Em!"

Tuj sxi flugadis tra la aero, tiom rapide ke sxi povis vidi kaj senti
nur la venton pasantan sxiajn orelojn.

La Argxentaj sxuoj nur trifoje pasxis, kaj post tio sxi haltis tiom subite
ke sxi ruligxis plurfoje sur la herbaro antaux ol scii kie sxi estas.

Fine sxi sidigxis kaj cxirkauxrigardis.

"Nekredeble!" sxi kriis.

Cxar sxi sidas sur la largxa ebenajxo de Kansas, kaj tuj antaux sxi
estis la nova kampara domo kiun konstruis Onklo Henriko post la
forportigxo de la malnova de la ciklono. Onklo Henriko melka