a korpo kovrita de densa
nigra hararo. GXi havis grandan busxon, kun aro da akraj dentoj duonan
metron longaj; sed gxian kapon ligis al la dika korpo kolo maldika kiel
la talio de vespo. Tio indikis al la Leono la plej bonan manieron
ataki la beston, kaj cxar li sciis ke estas pli facile ataki gxin kiam
gxi dormas ol dum gxi estas veka, li saltegis kaj rekte trafis la dorson
de la monstro. Per unu batego de sia peza piedo, armita per akraj
ungoj, li batis la aranekapon de gxia korpo. Desaltinte, li rigardis
gxis la longaj kruroj cxesis movigxadi, kaj li sciis ke nun gxi estas tute
morta.

La Leono reiris al la malfermajxo kie la bestoj de la arbaro atendas
lin kaj diris fiere, "Vi ne plu bezonas timi vian malamikon."

Cxiuj bestoj klinis sin antaux la Leono, nomante lin Regxo, kaj li
promesis reveni kaj regi ilin tuj kiam Doroteo estos definitive
veturanta al Kansas.

Cxapitro XXII. La Lando de la Kveluloj

Tra la ceteron de la arbaro pasis la marsxantoj sekure, kaj kiam ili
venis el gxia mallumo ili vidis antaux si krutan monteton, kovritan, de
la supro gxis la malsupro, de grandaj pecoj de rokoj.

"Estos malfacile grimpi," diris la Birdotimigilo, "tamen necesas
transiri la monteton."

Do li kondukis kaj la aliaj sekvis. Ili estis preskaux atingintaj la
unuan rokon kiam ili auxdis rauxkan vocxon krii, "Fortenu vin!"

"Kiu vi estas?" demandis la Birdotimigilo.

Kapo montris sin super la roko kaj la sama vocxo diris, "Cxi tiu monteto
apartenas al ni, kaj ni ne permesas ke oni transiru gxin."

"Sed ni devas transiri," diris la Birdotimigilo.

"Ni iras al la Lando de la Kveluloj."

"Tamen ne!" respondis la vocxo, kaj venis el malantaux la roko la plej
stranga homo kiun iam vidis la marsxantoj.

Li estis tre malalta kaj dika kaj havis grandan kapon, kiu estis supre
plata kaj gxin subtenis dika kolo plena de faldomarkoj. Sed li tute ne
havis brakojn, kaj, vidante tion, la Birdotimigilo ne kredis ke tia
senhelpa ulo povus malebligi ke ili grimpu la monteton. Do li diris,
"Mi bedauxras ne plenumi vian volon, sed ni devas transiri vian
monteton negrave cxu aux ne tio placxas al vi," kaj li auxdace
antauxenmarsxis.

Rapide kiel fulmo la kapo de la viro pafigxis antauxen kaj lia kolo
etendigxis gxis la supro de la kapo, kie gxi estis plata, batis la mezon
de la Birdotimigilo kaj rulfaligis lin kap-super-kapen laux la
deklivo. Preskaux same rapide kiel gxi venis, la kapo reiris al la
korpo, kaj la viro ra