is ke ili volonte
plej eble strebos komplezi Doroteon, kiu ja liberigis ilin. Do sxi
elektis aron da Palpbrumoj kiuj aspektis plej scioplenaj, kaj ili cxiuj
komencis sercxi. Ili marsxis dum tiu tago kaj parto de la sekva gxis ili
atingis la rokan ebenajxon kie kusxis la Stana Lignohakisto, disbatita kaj
kavetigita. Lia hakilo kusxis apud li, sed la klingo estis rusta kaj la
tenilo rompita.

La Palpbrumoj levis lin ameme per siaj brakoj, kaj reportis lin al la
Flava Kastelo, dum Doroteo larmis pro la mizero de sia malnova amiko,
kaj la Leono aspektis sobra kaj bedauxroplena.

Kiam ili atingis la kastelon Doroteo diris al la Palpbrumoj, "Cxu estas
stanistoj inter via popolo?"

"Ho, jes; kelkaj el ni estas tre bonaj stanistoj," ili diris al sxi.

"Do venigu ilin al mi," sxi diris. Kaj kiam la stanistoj venis,
kunportante cxiujn siajn ilojn en korbo, sxi demandis, "Cxu vi povos
rektigi tiujn misbatajxojn en la Stana Lignohakisto, kaj regxustigi la
formon, kaj reluti lin kie li rompigxis?"

La stanistoj ekzamenis la Hakiston tre zorge kaj poste respondis ke
ili kredas ke ili povos ripari lin tiel ke li estos egale bonstata
kiel dekomence. Do ili komencis labori en unu el la grandaj flavaj
cxambroj de la kastelo kaj laboris dum tri tagoj kaj kvar noktoj,
martelante kaj tordante kaj fleksante kaj lutante kaj polurante kaj
batante la krurojn kaj korpon kaj kapon de la Stana Lignohakisto, gxis
fine li regajnis sian malnovan formon, kaj liaj artikoj funkciis egale
bone kiel antauxe. Estas vere ke ili devis surmeti plurajn flikojn, sed
la stanistoj bone laboris, kaj cxar la Hakisto ne estis vanta, tute
ne gxenis lin la flikoj.

Kiam, fine, li marsxis en la cxambron de Doroteo kaj dankis sxin cxar sxi
savis lin, li tiom gxojis ke li ploris pro gxojo, kaj necesis ke Doroteo
zorgoplene visxu cxiun larmon de lia vizagxo per sia antauxvesto, por ke
liaj artikoj ne rustu. Samtempe sxiaj propraj larmoj fluis dense kaj
rapide pro la gxojo rerenkonti sian malnovan amikon, kaj ne necesis
forvisxi tiujn larmojn. Rilate al la Leono, li visxis siajn larmojn tiom
ofte per la pinto de sia vosto ke gxi tute malsekigxis, kaj li devis
eliri en la korton kaj teni gxin en la sunlumo gxis gxi sekigxis.

"Se nur ni denove havus la Birdotimigilon kun ni," diris la Stana
Lignohakisto, kiam Doroteo finis sian rakonton pri cxio okazinta, "mi
estus vere felicxa."

"Ni devas provi trovi lin," diris la knabino.

Do sxi vokis la Palpbrumojn por ke i