gxi. Fine, mia propra malsagxa fiero grandigxis kaj ne
allasis, ke mi plu klopodu, kaj tiel nia kamaradeco, kiu sen mia
konscio farigxis al mi tre grava, forsxvebis. Poste, mi parolis nur
kun Perry. Hugxa nek renovigis sian sinaltrudadon al la virino nek
proksimigxis al mi.

Denove, la laciga kaj sxajne senfina marsxado igxis por mi vera
inkubo. Ju pli mi ekkomprenis, kiel gravis por mi la amikeco kun
Dian, des pli mi bedauxris gxian mankon, kaj des pli granda baro
estis mia stulta fiero. Sed mi estis tre juna kaj mi rifuzis peti de
Gak la klarigon, kiun li sendube povus doni, kaj kiu povus cxion
regxustigi.

Dum la marsxo kaj dum haltoj, Dian konstante rifuzis vidi min--kiam
sxia rigardo vagis en mia direkto, sxi aux rigardis super mian kapon
aux rekte preter min. Finfine, mi farigxis tiel senespera, ke mi
decidis subigi mian memestimon kaj denove demandi al sxi, kiel mi
ofendis kaj kiel mi povos esti pardonita. Mi decidis fari tion dum la
venonta halto. Tiutempe ni proksimigxis al alia montocxeno, kaj kiam
ni atingis gxin, ni ne serpentumis trans ilin tra iu tre alta
montpasejo, sed eniris grandan naturan tunelon--fakte, temis pri
serio de labirintaj grotoj, tiel mallumaj kiel Erebo.

La gardistoj havis neniujn torcxojn aux aliajn lumigilojn. Efektive,
ni tute ne vidis signojn de fajro aux artefarita lumo, de kiam ni
eniris Pelucidaron. En lando de cxiama tagmezo ne necesis lumigado
sur la tersuprajxo, sed mi miris, ke mankas al ili rimedoj por lumigi
la vojon en tiuj malhelaj subteraj pasejoj. Do ni antauxeniris per
helika rapideco, ofte stumblante kaj falante--dum la gardistoj
sonigis muzikecan cxanton antaux ni, en kiu foje trovigxis iuj altaj
notoj, kiuj cxiam indikis krudajn lokojn kaj vojturnigxojn.

Nun la haltoj plioftigxis, sed mi ne volis alparoli Dian, gxis mi
povos vidi laux sxia mieno, kiel sxi akceptas miajn pardonpetojn.
Finfine, febla heligxo antaux ni sciigis nin pri la fino de la
tunelo, pro kio almenaux mi estis tre dankema. Tiam, post subita
vojturnigxo, ni elvenis en la plenan lumon de la tagmeza suno.

Sed samtempe mi subite ekrimarkis ion por mi vere katastrofan--Dian
estis for, kaj ankaux kvin aux ses aliaj malliberigitoj. Ankaux la
gardistoj vidis tion, kaj la vidajxo de ilia feroca kolerego estis
terura. Iliaj timindaj, bestaj vizagxoj tordigxis al la plej
diablecaj mienoj, kiam ili akuzis unu la alian pri respondeco pro la
perdo. Ili poste atakis nin, batante nin per lancostangoj kaj