titaj."

"Mi ne vidas alian vojon, Jxa," mi diris, "kvankam mi certigas al vi,
ke mi preferus iri al Sxeolo pro Perry ol al Futra. Sed Perry estas
tro pia, ol ke mi iam versxajne devus savi lin el tiu loko."

Jxa demandis al mi, kio estas Sxeolo, kaj post kiam mi lauxpove
klarigis, li diris: "Vi parolas pri Molop-az, la flamanta maro sub
Pelucidaro. Cxiuj mortintoj, kiujn oni metas en la teron, iras tien.
Pecon post peco ilin forportas al Molop-az la demonetoj, kiuj logxas
tie. Ni scias tion, cxar kiam oni malfermas tombojn, la kadavroj
trovigxas aux parte aux tute forportitaj. Tial, ni anorokanoj metas
niajn mortintojn en altajn arbojn, kie la birdoj povas trovi ilin kaj
porti ilin pecon post peco al la Mortomondo super la Lando de Vasta
Ombro. Se ni mortigas malamikon, ni metas lian korpon en la teron,
por ke gxi iru al Molop-az."

Dum ni parolis, ni marsxadis supren tra la kanjono, per kiu mi
malsupreniris al la granda oceano kaj la sitiko. Jxa faris sian eblon
por persvadi min ne reiri al Futra, sed kiam li konstatis mian
nesxanceleblan intencon iri, li konsentis gvidi min al loko, de kiu
mi povos vidi la ebenajxon, kie kusxas la urbo. Mi miris trovi tute
mallonga la distancon ek de la plagxo, kie mi retrovis Jxa. Mi
evidente malsxparis multe da tempo, sekvante la kurbigxojn de
serpentuma kanjono, dum trans la altajxo kusxis Futra, al kiu mi
sxajne plurfoje proksimigxis.

Kiam ni atingis la verton de la altajxo kaj ekvidis la granitajn
pordegoturojn, nur punktojn sur la florplena ebenejo malsupre, Jxa
lastfoje penis persvadi min rezigni pri mia freneza celo kaj reveni
kun li al Anorok, sed mia decido restis firma, do li fine adiauxis
min, plene certa, ke li rigardas min la lastan fojon.

Mi bedauxris disigxi de Jxa, cxar mi jam tre forte amikigxis kun li.
Kun lia kasxita urbo sur la insulo Anorok kiel bazo kaj liaj sovagxaj
militistoj kiel eskorto, Perry kaj mi povus fari multe da esplorado,
kaj mi esperis poste reiri al Anorok, se nia fugxplano sukcesus.

Sed restis unu gravega afero unue farenda--almenaux por mi la plej
grava afero--trovi Dian la Bela. Mi volis senkulpigi min pro la
insulto, kiun mi pro nescio faris al sxi, kaj mi volis, nu, mi volis
revidi sxin kaj esti kun sxi.

Laux la montodeklivo mi malsupreniris sur la ravan florkampon kaj
transiris la ondantan pejzagxon al la senombraj obeliskoj, kiuj
gardas la vojojn al la subtera Futra. Kvaronan mejlon de la plej
proksima enirejo, min ekvidis la