iu, kiun oni distrancxas.
Kompreneble, tio estas nur konjektoj. Postnelonge, vi versxajne scios
multe pli pri gxi ol mi," kaj li ridetis, dum li parolis. La sagotoj
disvolvis jam grandan humursenton.

"Kaj se estos la areno," mi dauxrigis, "kio tiam?"

"Vi vidis tiujn du, kiuj alfrontis la taragon kaj la dagon tiam, kiam
vi forkuris?" li diris.

"Jes."

"Via morto en la areno similus al tiu, kiun oni planis por ili," li
klarigis, "kvankam oni eble uzus alispecajn bestojn, kompreneble."

"Cxu la morto estas certa en cxiu okazo?" mi demandis.

"Kio okazas al tiuj, kiuj foriras al la erudiciuloj, mi ne scias, kaj
neniu alia scias," li respondis, "sed tiuj, kiuj iras al la areno
povas eliri vivaj kaj tiumaniere regajni sian liberon, kiel okazis al
tiuj du, kiujn vi vidis."

"Ili regajnis sian liberon? Kiel?"

"Estas kutimo de la maharoj liberigi tiujn, kiuj restas vivaj en la
areno post la foriro aux morto de la bestoj. Tiel okazis, ke pluraj
potencaj militistoj el tre malproksimaj landoj, kiujn ni kaptis en
niaj sklavkaptaj misioj, batalis kaj mortigis la bestegojn, kiujn oni
ellasis kontraux ilin, kaj tiel regajnis sian liberon. Tiufoje, kiam
vi spektis, la bestoj mortigis unu la alian, sed la rezulto estas la
sama--oni provizis la viron kaj virinon per armiloj kaj liberigis
ilin, kaj ili ekvojagxis hejmen. Sur la maldekstra sxultro de ambaux
oni bruligis markon--la markon de la maharoj--kiu por cxiam protektos
ilin de la sklavkaptaj bandoj."

"Do mi havus etan sxancon pluvivi, se ili sendus min al la areno, sed
absolute neniun, se la erudiciuloj trenos min al la fosajxoj?"

"Vi tute pravas," li respondis, "sed ne sentu vin felicxa, se oni
sendos vin al la areno, cxar apenaux unu el mil eliras viva."

Je mia miro, oni resendis min al la sama konstruajxo, kie mi estis
tenata kun Perry kaj Gak antaux ol fugxi. Cxe la pordo oni transdonis
min al la gardistaro tie.

"Oni sendube baldaux vokos lin al la enketistoj," diris tiu, kiu
revenigis min, "do tenu lin preta."

Auxdinte pri mia memvola reveno al Futra, miaj nunaj gardistoj
evidente kredis sendangxere lasi min libera en la kontstruajxo, kiel
okazis kutime antaux mia eskapo, do oni ordonis al mi denove eklabori
je mia antauxa tasko.

Mia unua faro estis elspuri Perry, kiun mi trovis, kiel kutime,
absorbita pri la dikaj volumegoj, kiujn li lauxordone devus nur
senpolvigi kaj rearangxi sur novaj bretoj.

Kiam mi eniris la cxambron, li ekrigardis min, afab