edauxra marsxado cxe la bordo de tiu
mirinda maro. "David, iam mi instruis geologion kaj mi pensis, ke mi
kredas tion, kion mi instruas; sed nun mi konstatas, ke mi ne kredis
gxin--ke homo tute ne povas kredi tiajn aferojn, se li ne vidas ilin
propraokule. Estas aferoj, pri kiuj ni ne dubas, eble cxar oni
diradas ilin al ni denove kaj denove, kaj ni neniel povas malpruvi
ilin--kiel la religion, ekzemple, sed ni ne kredas ilin--ni nur
pensas, ke ni kredas. Se vi iam reatingos la eksteran mondon, vi
trovos, ke la geologoj kaj la paleontologoj estos la unuaj, kiuj
nomos vin mensogulo, cxar ili scias, ke estajxoj tiaj, kiajn ili
restauxris, neniam ekzistis. Oni ja povas _imagi_ ilian ekzistadon en
same tiel imagita epoko--sed nuntempe? Ba!"

Kiam ni denove haltis, Hugxa la Ruza sukcesis trovi suficxe da
nestrecxita cxeno por povi tordigxi al la flanko de Dian. Ni cxiuj
staris, kaj kiam li proksimigxis al la ino, sxi turnis al li la
dorson samstile kiel Tera virino, tiel ke mi ne povis ne rideti, sed
la rideto dauxris mallonge, cxar tiumomente la mano de la Ruzulo
kaptis sxian nudan brakon, kaj li krude tiris sxin al si. Tiutempe mi
ne konis la kutimojn kaj sociajn morojn de Pelucidaro; sed tamen mi
ecx ne bezonis la petan rigardon, kiun la virino pafis al mi el siaj
belegaj okuloj, por ke gxi influu mian postan faron. Mi ne atendis
por eltrovi, kion la Ruzulo intencas fari; anstataux atendi kaj
antaux ol li povis kapti sxin per la alia mano, mi donis al li tian
pugnobaton sur la mentono, ke li falis teren.

Kriego de aprobo levigxis de tiuj aliaj malliberuloj kaj sagotoj,
kiuj vidis la mallongan dramon; ne cxar mi helpis la virinon, kiel mi
poste sciigxis, sed pro la neta kaj al ili mirinda metodo, per kiu mi
venkis Hugxan.

Kaj la virino? Komence, sxi rigardis min per largxaj, mirantaj
okuloj, kaj tiam sxi klinis la kapon, duone kasxante la vizagxon, kaj
sxiaj vangoj delikate rugxigxis. Dum momento sxi tiel staris muta,
kaj tiam sxi alten levis la kapon kaj turnis al mi la dorson, kiel
sxi faris al Hugxa. Kelkaj el la malliberuloj ridis, kaj mi vidis la
vizagxon de Gak la Vila malheligxi, dum li rigardis min sercxeme. Tiu
parteto de la vango de Dian, kiun mi povis vidi, subite sxangxigxis
de rugxo al blanko.

Tuj post kiam ni denove ekmarsxis, kaj kvankam mi komprenis, ke iel
mi ofendis Dian la Bela, mi ne povis igi sxin paroli kun mi, por ke
mi lernu, kion mi misfaris--tiel multon respondus Sfinkso, se mi
parolus al