hakiletoj. Ili jam mortigis du kaptitojn apud la antauxo de la vico,
kaj samon ili farus al ni cxiuj, sed la estro fine cxesigis la
brutalan bucxadon. Mi neniam vidis en mia tuta vivo tiel teruran
ekzemplon de besteca kolero--mi dankis Dion, ke Dian ne estis inter
tiuj postlasitaj por suferi gxin.

El la dek du kaptitoj antauxe cxenitaj antaux mi, cxiu dua,
komencante de Dian, estis liberigita. Hugxa forestis. Gak restis.
Kion gxi signifis? Kiel oni faris gxin? La estro de la gardistoj
enketis pri tio. Baldaux li eltrovis, ke la krudaj seruroj, kiuj
tenis la kolkatenojn, estis lerte malfermitaj.

"Hugxa la Ruza," murmuris Gak, nun antaux mi en la vico. "Li prenis
la virinon, kiun vi rifuzis havi," li dauxrigis, ekrigardante min.

"Kiun mi rifuzis havi?!" mi kriis. "Kion vi volas diri?"

Li atente rigardis min dum momento.

"Mi dubis pri via rakonto, ke vi venis el alia mondo," li diris fine,
"sed alimaniere oni ne povus klarigi vian nescion pri la moroj de
Pelucidaro. Cxu vi vere ne komprenas, ke vi ofendis la Belulinon, kaj
kiel?"

"Mi ne scias, Gak," mi respondis.

"Do mi diros al vi. Kiam Pelucidara viro intervenas inter alia viro
kaj la virino, kiun tiu volas havi, la virino apartenas al la
venkinto. Dian la Bela apartenas al vi. Via devo estis aux preni sxin
aux liberigi sxin. Se vi prenus sxian manon, tio montrus vian deziron
edzinigi sxin, kaj se vi levus sxian manon super vian kapon kaj
faligus gxin, tio signifus, ke vi ne volas sxin kiel edzinon kaj
liberigas sxin de cxiu sxuldo al vi. Farante nek tion nek tion, vi
faris al sxi la plej grandan ofendon, kiun viro povas fari al virino.
Nun sxi estas via sklavino. Neniu viro edzinigos sxin aux povos tion
fari kun honoro, gxis li venkos vin en batalo, sed la viroj ne
elektas sklavinon kiel edzinon--almenaux la viroj de Pelucidaro ne
faras tion."

"Mi ne sciis, Gak," mi kriis. "Mi ne sciis. Ne pro tuta Pelucidaro mi
farus malbonon al Dian la Bela, cxu per parolo, rigardo aux faro. Mi
ne deziras sxin kiel sklavinon. Mi ne deziras sxin kiel mian--", sed
tiam mi ekhaltis. La vizio de tiu dolcxa kaj senkulpa vizagxo sxvebis
antaux mi en la nebulo de mia fantazio, kaj kvankam antauxe mi
kredis, ke mi nur sxate retenas la memoron pri kara amikeco, kiun mi
perdis, nun sxajnis mallojale al Dian la Bela diri, ke mi ne deziras
sxin kiel edzinon. Mi pensis pri sxi nur kiel bonvena amikino en
stranga, kruela mondo, Ecx tiam, mi ne kredis, ke mi amas sxin.

Mi kreda