fine ripozigis sin sur la malsekaj kaj malvarmaj rokegoj, kiuj
elstaras cxe la ekstera rando de la baseno. En la centro de unu
flanko la plej granda roko estis rezervita por la regxino, kaj sur
gxi sxi kusxigis sin, cxirkauxita de sia terura gardistaro.

Preninte siajn lokojn, cxiuj kusxis dum kelkaj minutoj kviete. Oni
povis imagi, ke ili silente pregxas. La kompatindaj sklavoj sur la
insuletoj per largxaj okuloj gapis la fibestojn. Plimulto de la viroj
rekte kaj majeste staris kun la brakoj kunfalditaj sur la brusto,
atendante sian pereon; sed la virinoj kaj infanoj sin krocxis unu al
la alia, kasxigxante malantaux la viroj. Ili estis noblaspekta raso,
la kavernohomoj de Pelucidaro, kaj se niaj prauloj similis al ili, do
la homaro de la ekstera mondo ne plibonigxis, sed degeneris dum la
paso de la epokoj. Al ili mankas nur bonaj okazoj. Ni havas bonajn
okazojn kaj malmulton alian.

Nun movigxis la regxino. Sxi levis sian malbelan kapon por
cxirkauxrigardi; poste, sxi tre malrapide sxovis sin al la rando de
sia trono kaj glitis senbrue en la akvon. Tien kaj reen sxi nagxis en
la longa akvujo, returnigxante cxe la ekstremoj, kiel oni vidas
kaptitajn fokojn fari en siaj basenetoj, turnigxante surdorsen kaj
plongxante suben.

Pli kaj pli proksime al la insuloj sxi venis, gxis finfine sxi restis
senmova antaux la plej granda, rekte trans la akvo de sxia trono.
Levante sian fian kapon el la akvo, sxi fiksrigardis per la grandaj,
rondaj okuloj la sklavojn. Tiuj estis grasaj kaj belformaj, cxar oni
alportis ilin el fora mahara urbo, kie oni tenis homojn en gregoj,
bredis kaj grasigis ilin, kiel ni bredas kaj grasigas brutojn.

La regxino krocxis siajn okulojn al graseta junulino. Sxia viktimo
provis forturni sin, kasxis sian vizagxon per la manoj kaj genuigxis
malantaux iu virino; sed la rampulo, sen palpebrumi, tiel fikse
alrigardis, ke mi povus jxuri, ke sxia rigardo penetras la virinon
tra sxiaj brakoj, trafante fine gxis la kerno de sxia cerbo.

La kapo de la rampulo komencis malrapide balancigxi, sed la okuloj
neniam cxesis direktigxi al la timigita virino, kaj jen: la viktimo
reagis. Sxi turnis siajn largxajn, timplenigitajn okulojn al la
mahara regxino, lante ekstaris kaj poste, kvazaux remorkita de iu
nevidebla potenco, sxi movigxis kiel tranculino rekte al la rampulo,
fiksante siajn vitrecajn okulojn al la okuloj de sia predanto.

Al la akvorando sxi venis, ecx sen heziti, kaj enpasxis la
malprofundan akvon f