uvojn: la lancon en lia mano kaj la
koleron en lia vizagxo. Ecx sen ili, mi konsciis pri mia
endangxerigita situacio, sed kien fugxi--tio estis la multepeza
problemo.

Tiu ulo tiel fulmrapidis, ke sxajnis neeble forkuri de li sur la
plagxo. Restis do nur unu alia ebleco--la rustika kanoto--kaj en
hasto egala al lia mi pusxis gxin en la maron, kaj kiam gxi ekflosis,
mi donis al gxi lastan sxovon kaj enpasxis gxin cxe la pinto.

La posedanto de la primitiva boato vocxigis krion de furiozo, kaj unu
momenton poste lia sxtonpinta lanco skrapis mian sxultron kaj
enprofundigxis en la lignon de la pirogo. Mi ekkaptis la remilon kaj
en febra hasto urgxis la pezmovan, sxanceligxantan boateton sur la
suprajxon de la maro.

Unu transsxultra rigardo evidentigis al mi, ke la kuprulo jam
plongxis en la akvon kaj rapide postnagxis en persekuto. Liaj fortaj
nagxtiroj minacis postnelonge alvenigi lin, cxar mi faris nur
testudan progreson en tiu nekonata boato, kiu ekveturis en cxiu
direkto, krom en la de mi celita, pro kio mi disipis duonon de mia
energio, returnante gxian grandan pruon al la gxusta veturdirekto.

Mi veturis jam proksimume cent jardojn, kiam evidentigxis, ke la
postcxasanto kaptos la randon de la pirogo post kelkaj nagxtiroj. En
furioza malespero mi ekluktis kontraux tiu prototipo de cxiuj
remiloj, urgxe penante eskapi, sed cxiam ankoraux proksimigxis la
kupra giganto.

Jam li etendis manon al la pirogo, kiam mi vidis mincan kaj sinuan
korpon sagi el la subaj profundajxoj. Ankaux la viro vidis gxin, kaj
la mieno de hororo, kiu ekregis lian vizagxon, donis al mi certecon,
ke mi ne plu devos timi lin, cxar lia vizagxesprimo montris timon pri
certa morto.

Poste, lin cxirkauxvolvis la sxlimaj faldegoj de hida monstro el la
praprofundo--giganta marserpentego kun elstarantaj dentegoj kaj
elpafigxema dupinta lango, kun ostecaj protuberancoj sur la kapo kaj
nazo, kiuj estis fortikaj kornetoj.

Rigardante tiun lukton je vivo aux morto, mia rigardo trafis la
okulojn de la kondamito, kaj mi preskaux certis percepti en ili
esprimon de malespera petego. Cxu jes cxu ne, min subite trainundis
profunda kompato al la malfelicxulo. Li ja estis mia homfrato, kaj la
fakto, ke li kun plezuro estus mortiginta min, se min kaptinta,
forvaporigxis el mia kapo, fronte al lia ekstrema minacateco.

Nekonscie, mi jam cxesis remi, kiam la serpento sxvebis supren por
ataki mian persekutanton, do la pirogo ankoraux flosis apud ili
ambaux.