ertmovaj nigraj simiohomoj.

Dufoje mispasxis miaj portantoj, kaj mia koro ekcxesis bati, kiam ni
ekplongxis al tuja morto cxe la mortaj brancxamasoj malsupre. Sed
ambauxfoje, tiuj lertaj, potencaj vostoj etendis sin kaj trovis
apogajn brancxojn, kaj nek unu el ili ecx iom malfirmigis sian tenon
al mi. Efektive, sxajnis, ke tiuj okazajxoj gxenis ilin neniom pli,
ol frapi la piedfingron cxe stratkrucigxo gxenus homon de la ekstera
mondo; ili nur eligis rideksplodon kaj rapidis antauxen kun mi.

Dum longa tempo ili dauxrigis tra la arbaro--dum kiom da tempo, mi ne
povis diveni, cxar mi ankoraux lernadis tion, kion mia menso pli
poste tre klare ekkomprenis: ke la tempo tuj cxesas esti faktoro,
kiam malaperas rimedoj por mezuri gxin. Ni ne plu havis niajn
brakhorlogxojn kaj ni vivadis sub senmova suno.

Jam estis al mi malfacile kalkuli la tempon, kiu pasis, de kiam ni
trarompigxis en la internan mondon. Pasis eble horoj, eble tagoj--kiu
povus diri tion en mondo de cxiama tagmezo! Laux la suno, pasis
neniom da tempo--sed mi taksis, ke jam de kelkaj horoj ni trovigxas
en tiu bizara mondo.

Post iom da tempo ni eliris el la arbaro sur platan ebenajxon.
Mallongan distancon antaux ni staris kelkaj malaltaj, rokaj montetoj.
Niaj kaptintoj pelis nin al ili, kaj post mallonga tempo ili gvidis
nin tra mallargxa montpasejo en rondan valeton. Tie ili eklaboris,
kaj ni baldaux konvinkigxis, ke se ni ne mortos kiel okaze de romia
festotago, io alia tamen mortigos nin. La konduto de niaj kaptintoj
tuj sxangxigxis, kiam ili eniris la naturan arenon inter la rokozaj
montetoj. Cxesis ilia ridado. Minaca krueleco vidigxis sur iliaj
bestaj vizagxoj--elbusxigitaj dentegoj minacis nin.

Oni metis nin en la centron de la amfiteatro, kaj la mil simiohomoj
formis grandan rondon cxirkaux ni. Tiam oni alportis luphundon--Perry
nomis gxin hienodono[9]--kaj oni liberigis la bestegon en la rondon
kun ni. Gxia korpo estis tiel granda kiel tiu de plenkreska dogo;
gxiaj kruroj estis mallongaj kaj potencaj; gxiaj makzeloj estis
largxaj kaj fortaj. Malhelaj, hirtaj haroj kovris gxiajn dorson kaj
flankojn, dum gxiaj brusto kaj ventro estis tute blankaj. Dum gxi
malrapide kaj minace alproksimigxis al ni, gxi prezentis aspekton tre
timigan, kun suprentiritaj lipoj, kio videbligas la terure grandajn
dentegojn.

Perry estis sur la genuoj, pregxanta. Mi klinigxis kaj prenis
sxtonon. Pro mia movigxo la besto iom retirigxis kaj komencis rondiri
cxirkaux ni