multe miris, kiam, post nur kvar tagoj, mi metis
inter liaj manoj, longan leteron, enhavanta tre interesan historion
de la kastelo, kaj gxiaj logxantoj, kaj multe da pluaj sciigoj, kiujn
li neniam antauxe lernis. Dank' al Esperanto, li nun scias ke, dum la
antauxaj militadoj, la Duko de Savojo indulgis tiun Kastelon, kiam
liaj soldatoj ruinigis gxiajn najbarojn, cxar la tiama posedanto iam
estis donacinta al la Dukino bonegan korbon da prunoj! Vere interesa
historio.

Tiu cxi anekdoto pruvos en nova maniero, la utilon, kiun donas kono
de Esperanto.

BULONJO.

H. Bolingbroke Mudie.

La longe atenditaj Pentekostaj tagoj fine estas alvenintaj. Sed kia
vetero! Cxie trovigxas nigraj nuboj kaj pluveregoj, kaj la suno tute
forgesis nin. Kuragxe!

Ni baldaux trovis, ke ni eniris Esperantujon, cxar, dank' al la
sencxesaj klopodoj de nia Libertempa-Kapitano Sro. Reeve, kaj al la
afableco de la fervoja kompanio S.E. & C.R. ni trovis por ni
apartigitan vagonon. Tie ni ensxlosigxis, por senhalte paroladi
Esperante kaj esperante, cxar ni ja esperis, ke la vetero baldaux
plibonigxus.

Laux la anonceto en The Esperantist, No. 7, areto da Anglaj
Esperantistoj estis forironta Bulonjon. Ni estis tiu areto, kies
partoprenantoj nombris dek-du.

Gxustatempe la tre, tre longa turist-plenigita vagonaro forveturis,
kaj alvenis Folkestonen, kie la maro estis suficxe trankvila kaj ni
sensxancele eniris la vaporsxipon.

Unu el la areto havis apartan kajuton tie, kaj ni Esperantistoj multe
sxatis la privilegion gxin uzi. Vere, cxiam kaj cxie Esperantistoj
gxuas specialajn privilegiojn.

Ni supozis, ke ni movadis sur la maro, sed, pro la nebulo, la
cxirkauxajxoj estis preskaux nevideblaj. Fine la kruta Franca
marbordo aperis tra la griza nebulo, kaj ni rapide kolektigis
pakajxojn, k.t.p., por ke ni povu tuj konatigxi kune kun niaj jam
konataj sed neniam viditaj samideanoj. Sed ni eraris pri tio. Ne
estis necese atendi gxis kiam la sxipo cxesus sian movadon cxar,
alproksimigxinte, ni gxoje rimarkis ke la elsxipejo estis de granda
verda steletaro okupata. Kaj niaj kunbatalantoj rimarkas samon cxe
ni, kaj tuj elkriegas per fortaj vocxoj tre korajn eldirojn. La
steletoj intersalutas. "Vivu Esperanto! Kiel vi sanas? Cxu la maro
estis trankvila?" Tiuj kaj similaj demandoj gxoje flugis de la tero
en la sxipon, el Francujo en Anglujon.

Kompreneble la cxirkauxstarantoj multe miris pri tio. Kaj kia lingvo!
Mi ja konas gxin sen ellerna