do, unu el ili rimarkis al mi. Sed
Esperanto havis bonajn reklamojn dum la tuta tago tie. Baldaux
alvenis la tempo kiam ni povis premi la manojn de niaj kunstudentoj,
kaj kune eniri por submetigxi sub la linkaj okuloj de la
limdepagistoj.

Ni vidis malfelicxulojn, kies cigarojn oni forprenis, sed ni estis
felicxuloj, ni estis Esperantistoj, kaj tiaj neniam pekas.

La Brita Konsulo aldonis sian bonvenon al tiu de niaj Francaj amikoj,
kaj nia akcepto vere estis korega. Sur la muroj de la limdepagejo
trovigxas prezaro Esperanta. Tio cxi certe estas bona reklamo por la
lingvo. Ni do tuj sentis, ke ni ne estis venintaj en alian landon,
sed ke la verda Esperanta standardo ankoraux cxie regnis.

Baldaux ni, granda procesio, marsxis sur la stratoj de la plej grava
centro de la Franca fisxkaptado. La maro cxiam trovigxas je unu
flanko cxi tie, sed vere, kiam ni alvenis, maroj cxie vidigxis, pro
la pluvego, kiu cxion sxangxigas.

Post tre mallonga promeno, ni alvenis al la hotelo _Castiglione_,
kies estro estas Esperantisto, kaj tie ni oficiale prezentigxis al
niaj novaj, pro ni malsekigitaj, amikoj.

Dum tiu cxi ceremonio, unu el ni serioze diris: "Mi estas la subestro
de la vetero. Mi arangxis la pluvon, por ke la vagonaro ne estu tro
varma kaj homplena. Nun mi arangxos bonan veteron, por ke ni, kaj
cxiuj aliaj kuragxuloj, gxuu felicxan libertempon." Kompreneble cxiuj
multe ridis, je tiu cxi eldiro, kaj iu rimarkis, ke eble li nur estis
tre suba estro. Tamen, de tiu momento, la pluvo cxesis, la stratoj
sekigxis, kaj fine la suno ekbrilis por aplauxdi tiun cxi memorindan
internacian kunvenon.

Post tagmangxo, ni faris promenadojn en la urbo, vizitis la
fisxvendejon, la sxipejon, la antikvajn urbmurojn kaj la katedron.
Tiam, reveninte hotelen, ni pretigis nin por vespermangxo.

Al tiu momento, Sro. Michauxx, la tre sindonema Prezidanto de la
Grupo, sendigis al mi la plej bonan urbfotografaron iam vidita, kaj,
cxagrenege mi gxin konfesas, mi forgesis danki lin pri tio. Eble, je
tiu cxi okazo, li afable forgesos la proverbon ke _malfrua danko
estas pli malbona ol danko ia_, kaj akceptos miajn nunajn dankojn.
Kaj, se iatempe kiam la Grupanoj rekunvenigxis, ili bonvolos skribi
por mi siajn subskribajxojn sur papereron, mi havos grandan plezuron
enmeti gxin en la albumon, kiun mi cxiam konservos inter mia cxiam
pligrandigxanta propagandilaro.

Dum la vespermangxo ni nature priparolis la venontan kunvenon, kies
programon ni