xi estas armilejo. Tie estis nur pafiloj, pistoloj,
glavoj, trancxiloj, trancxilegoj. Cxio malplacxis al mi kaj mi facile
vidis ke mi ankaux malplacxis.

Kontrauxe, mia kamarado sxajnis kvazaux li estis ano de la familio:
li ridis, li parolis kun ili. Pro malsingardemeco, kiun mi devus esti
antauxpensinta, li unue diris de kie ni elvenis, kien ni iris, kiuj
ni estis! Francoj, pensu iom do! Cxe niaj plej mortigeblaj amikoj,
solaj, perditaj, tiel malproksime de cxiu homa helpo! Plie, por
montri cxion kio povis perdigi nin, li sxajnigxis ricxa, promesis al
tiuj homoj pro la elspezo kaj por niaj morgauxaj gvidistoj, tion kion
ili dezirus. Fine, li parolis pri sia valizo, petante ke oni zorgu
gxin multe, ke oni metu gxin apud lia lito. Li ne volis, li diris,
alian kapkusenon. Oni povis kredi, ke ni portis la kronajn
diamantojn!

La vespermangxo finita, oni lasis nin. Niaj mastroj kusxis sur la
suba etagxo, ni, en la cxambro kie ni estis mangxintaj. Malalta
grenejo, kien oni supreniris per skabelego, estis la dormejo kiu nin
atendis, kvazaux nesto en kiu oni enirus, rampante sub traboj
sxargxitaj de provisajxoj por la tuta jaro.

Mia kamarado suprenrampis tien kaj kusxigxis, dormante la kapo sur la
multekosta valizo. Mi, determinata je maldormi, mi plibruligis la
fajron kaj sidigxis apud gxi.

La nokto estis preskaux finita tute trankvile, kaj mi komencis
rekuragxigxi kiam, je la horo kiu kredigis al mi, ke la tago baldaux
aperos, mi auxdis, sube de mi, nian mastron kaj lian edzinon paroli
kaj interdisputi; kaj, auxskultante per la kameno kiu komunikis kun
la suba kameno, mi perfekte komprenis tiujn cxi vortojn diritaj de la
edzo: "Nu, fine, ni vidu! Cxu mi devos mortigi ilin ambaux?"

Mi restis, apenaux spirante, mia tuta korpo, malvarma kvazaux
marmoro; vidante min, oni ne povis kredi cxu mi estis viva aux ne.

Dio mia! kiam mi pensas ankoraux je tio! Ni ambaux preskaux
senarmiloj, kontraux ili kiuj havis multe da ili, kaj mia kamarado
mortata de dormado kaj de laceco! Alvoki lin? fari bruon? Mi ne
kuragxis; foriri sole, mi ne povis; la fenestro estis nealta, sed,
sube, du dikaj hundoj bojegis kvazaux lupoj.

Post unu kvarono da horo, kiu sxajnis al mi tre longa, mi auxdis sur
la sxtuparo iun kaj per la fendoj de la pordo, mi ekvidis la patron,
lampo en unu mano, en la alia unu el liaj grandaj trancxilegoj.

Li unue supreniris, poste la edzino, kaj mi staris malantaux la
pordo; li malfermis gxin; sed, antaux ol en